در مسیر توسعه؛ اصلاح و ایجاد ساختارها

  برای حرکت به سوی توسعه و راه‌های نرفته لازم است که استراتژی کشور را با توجه به مزیت‌های داخل و جایگاه جهانی تعریف و تقویت کنیم.  ما می‌خواهیم به توسعه برسیم اما با کدام مزیت و کدام پتانسیل موجود‌‌‌؟
در برنامه‌‌های کلان ۷‌گانه به طور واضح به این سوال پاسخ داده نشده است.  قبل از اینکه وارد مسیر دستیابی به توسعه شویم باید وضع موجود را ببینیم و مشکلات آنرا ببینیم و اصلاح کنیم یا نکات مثبت را تقویت کنیم.در این بازنگری باید به برخی موارد توجه دوباره شود:
۱.نظام مالیاتی کنونی تبعیض آمیز ضد رقابت و غیر اثر بخش است.(معافیت‌‌های مالیاتی بنیادها موقوفات آستانهای مقدس نهادهایی که وجودشان توجیه اقتصادی ندارد و...‌)دولت و حاکمیت بجای شیفت کردن به بنگاههای کلان که فرار و بخشودگی مالیاتی دارند به سمت مودیان خُرد و حقوق بگیران گردش داشته است.
 ۲.نظام بودجه ریزی در کشور عامل اصلی کسری بودجه است که به شکل سنتی تهیه میشود و باید نظام بودجه ریزی عملیاتی و بهای تمام شده جایگزین آن شود.
 ۳.نظام آموزشی که بستر اصلی و کلی توسعه است در طی ۴۵ سال گذشته هیچ گاه دراولویت نبوده است.
 ۴ نظام بهداشتی دره عمیقی را از نظر هزینه‌ها بر مردم و قشر جامعه تحمیل کرد که آنها را از پرداختن به دانش و پیشرفت بازداشته است( ۸۰درصد ایرانیان بالای ۴۰سال به خدمات دندانپزشکی ضروری نیازمندند در سایر خدمات پزشکی وضعیت مشابه است...)
 ۵.نبود نظامهای مستقل ممیزی غذا ،آمار، قضایی رسانه ای، از دموکراسی پوسته‌‌‌‌ای بیش برای ما باقی نگذاشته است.
 ۶.فقدان نظام سیاسی حزبی مسولیت پذیری را در کشور به محاق برده است و شایسته سالاری راهی به بدنه الیت‌ها نخبگان باز نکرده است.غوغا سالاری و انحصار طلبی کسانی که از بودجه کشور فربه شده اند سیستم بیمار کنونی را به حالت اورژانسی برده است.
 ۷.نظام بانکی سفته باز، بزرگترین مانع تولیدو رشد اقتصاد شده است که باید بطور ویژه به درمان آن پرداخته شود این نظام پولی معیوب مسابقه دلالی را در کشور به اوج خود رسانده است.
۸.در یک کشور با شهروندان واحد بیش از ۲۰ نظام پرداخت حقوق و دستمزد وجود دارد که باید در راستای توزیع ثروت بازنگری و اصلاح گردد .
۹. نگاه ایدئولوژی محور در استراتژی کلان باید تغییر رویکرد به نگاه توسعه محور دهد و... اما نگاهی به گذشته به ما چند پیام میدهد که باید این علایم را ببینیم و برای احیای آنها تلاش کنیم. در حکومت پهلوی دوم به سه مصدر توسعه بطور ریشه‌‌‌‌ای پرداخته شد:
 ۱. نظام آموزشی تحت عنوان سپاه دانش که در اولویت اصلاحات و رفرمهای محمدرضا شاه قرار گرفت ۲.نظام بهداشت که دومین عنصر توسعه بود و تحت عنوان سپاه بهداشت تشکیل شد و۳.نظام ترویج که برای آبادانی کشاورزی و تقویت روستا‌ها ودر راستای اصلاحات ارضی وارد عرصه کارزار سازندگی ایران شد هدف از بیان سه مورد بالا تایید یا رد عملکرد گذشته نیست بلکه هدف رفتن به سوی راه‌های درست و ناتمام است که ناگزیر ایم به تجربه ودانش گذشتگان در کنار چشم انداز دانش کنونی توامان نگاه کنیم. توسعه یک علم است و تعصب را باید از آن بزداییم هیچ تعریف و تخریبی نابجایی را نباید در آن دخالت دهیم. بنابراین نقاط قوت را ببینیم استقبال کنیم و رشد دهیم، نقاط ضعف را شناسایی و برطرف کنیم.