دو شعر از زیبا ازمل
«این باد»
این باد
که ساق های انگور را میرقصاند
و با خود از مزرعه های گندم
بذر کوچکی میآورد در دل دهکده ای دور
آیا روزی مرا
از زمین برمیدارد
تا در شب دشتی لاله ای
باشم، همیشه داغدار
====
«در انحنای تن»
در انحنای تن
پیچیدم،
به لمس بوسهای
آن گاه
چون پری وارگان
از جهان مردگان
گریختم