آب و منابع زیستی؛ برنامه نامزدها چیست؟

آب، منابع طبیعی و محیط، عوامل همبسته‌ای هستند که زیست را در بستر سکونتگاه‌ها میسر یا غیرممکن می‌سازند. کم نیستند سکونتگاه‌های روستایی که در دهه‌ی اخیر بر اثر زوال منابع فوق‌الذکر متروک گشته‌اند و شهرهایی که بشدت در تنگنا قرار دارند. تصمیم‌گیری‌ها و اقدامات دستگاه‌های اجرایی در بخش آب و دیگر منابع زیستی در دهه‌های اخیر باعث شده تا ناهنجاری‌های متعددی مانند سیل، ریزگرد، خشک شدن رودخانه‌ها و دریاچه‌ها، فرونشست، آلودگی و غیره بر نواحی مختلف کشورمان تحمیل شده است. به عبارتی دیگر تصمیم‌گیری‌های دولتی در 60-70 سال اخیر منجر به دستکاری‌های محیطی با صدور افسارگسیخته پروانه‌های چاه، سدسازی‌های افراطی، انتقال غیرضرور آب بین حوضه‌ای، بارگزاری بیش از ظرفیت بر مراتع و جنگل‌ها و نظایر آن شده است.  پرواضح است که وقتی آلودگی هوا به ده‌ها و بیشتر روز از سال رسیده و تبعاً مدرسه‌ها متناوباً تعطیل می‌گردد، سالمندان و بیماران تنفسی هر آن در مخاطره از دست دادن جانشان هستند، وقتی بطور میانگین سطح زمین در ایران سالی 30 سانتیمتر فرونشست دارد، وقتی ریزگردها مهمان همیشگی نواحی غرب و جنوب و اخیراً شمال شرق کشورمان، نفس مردم را به شماره انداخته است، وقتی مردم اصفهان برای زاینده‌رود، مردم اهواز برای کارون، مردم آذربایجان برای دریاچه ارومیه، مردم گیلان برای تالاب انزلی مردم سیستان برای هامون اندوهگین و نگران هستند، یعنی دولت آینده باید چاره‌اندیشی عاجل و علمی برای این دغدغه‌های اجتماعی نماید و حق ندارد همه آن را به گردن تغییر اقلیم و امثالهم بیاندازد.فلذا نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری در کنار تشریح برنامه‌های سیاست داخلی و خارجی، اقتصاد، خودرو، بهداشت، آموزش، مالیات و غیره، باید برنامه‌های خود برای مسأله آب، منابع طبیعی و محیط را ارائه نمایند. برنامه‌ای که بر مبنای آگاهی از وضعیت نابسامان و شاخص‌های عینی وضعیت منابع فوق‌الاشاره تدوین شده باشد و بتواند در شرایط کنونی عملیاتی باشد. از آنجاییکه مسائل فوق، ویژگی عمومی پیدا کرده و برای قاطبه‌ی مردم حائز اهمیت می‌باشد، ضرورت دارد نامزدها به جای آرزوهای خود، برنامه‌ی معین و تحقق‌پذیر ارائه نمایند. چراکه تداوم شرایط کنونیِ ناهنجاری محیطی می‌تواند تمدن ایران را با مخاطره مواجه نماید و از یک نابسامانی محیطی به یک “بحران امکان زیست” در آینده تبدیل شود.