سالروز پيروزی انقلاب كوبا و آغاز حكومت فيدل كاسترو

«باتيستا» كه اورا «ديكتاتور كوبا و عامل بيگانه» توصيف كرده اند در آخرين روز سال ميلادی 1958 بر اثر فشار نيروهای انقلاب، به جمهوری دومينيكن گريخت و پناهنده اين دولت شد و يکم ژانويه سال 1959 فيدل كاسترو رهبر انقلاب، پيروزی آن را اعلام داشت و زمام امور را به دست گرفت. كاسترو که در نوامبر 2016 و در 90سالگی درگذشت در نطق يکم ژانويه سال 1959 خود گفت كه علاقه‌مند به حكومت كردن بر كسی نيست؛ تنها به نام مردم كوبا و تا زماني كه احساس كند انقلاب، ديگر تهديد نمی‌شود زمام امور را به دست خواهد داشت. آرزو و هدف او تنها تامين رفاه برابر براي مردم كوبا و بازگرداندن احترام و حيثيت به آنان و اجرای برنامه‌های آموزش و پرورش و درمان يكنواخت و رايگان و تامين بازنشستگی همگانی و زدودن اندوه و نگراني از بيكاری و تبعيض، و حذف نظام طبقاتی از فرهنگ كوباييان است. كاسترو سه روز بعد در سخنرانی ديگری كينه توزی، فرصت طلبی، آزمندی و جاه طلبب را آفت‌های يك جامعه خواند.
كاسترو در سومين نطق پس از پيروزی انقلاب گفت كه از آن نگران است كه انقلابيون واقعي و دلسوزان مردم و همرزمان او از صحنه كنار بروند و با كنار رفتن آنان، فرصت‌طلبان جايشان را بگيرند و انقلاب را از هدف هايش دور سازند و منحرف و متلاشی كنند. وی از كوبائيان خواست كه مانع خروج پدران انقلاب از صحنه شوند كه تماميت و حاكميت كوبا از دست خواهد رفت. كاسترو گفت كه اجازه نخواهد داد سياستی از خارج بر كوبا تحميل شود و مردم كوبا خودشان الگو و استاندارد برای نظام اجتماعی، اقتصادی و سياسیشان تعيين خواهند كرد و معمار آينده بنای جامعه و نظام اجتماعی شان خواهند بود. وی تاكيد كرد كه هر ملتی حق دارد خط خودش را دنبال كند و در اين راه استقلال كامل داشته باشد. یکم ژانویه سال 2009 انقلاب کوبا 50ساله شد. نظام سوسياليستی کوبا برغم ادامه تحریم دولت واشنگتن که از دهه 1960 آغاز شده به راه خود (سوسیالیسم) ادامه می دهد، بی سواد ندارد و مردم آن هم دغدغه بیکاری و بازنشستگی ندارند و در سال 2008 چند توفان دریایی ویرانگر را تحمل کرده است.یکم ژانویه در عین حال روزی است که در سال 1899 نيروهای آمريكايی پس از شكست دادن اسپانيا، كوبا را كه از مهاجرنشينهای قديمی اسپانيا بود تصرف كردند و تا سال 1902 در آنجا مستقر بودند و پایگاه دریایی آمریکا در گوانتانامو کوبا یادگار همان زمان است. فيدل کاسترو متولد 1926 در پی يک بيماری، از سال 2008 و در 82سالگی اختيارات حکومتی اش را با تصويب پارلمان کوبا به برادرش رائول که پنج سال از او کوچکتر است واگذار کرد و از آن پس تا آخرین سال عُمر به کار نوشتن مقاله و کتاب و دادن نظر پرداخته بود. مقالات او پس از قرارگرفتن در وبسایت مربوط، به زبانهای مختلف ترجمه و در رسانه های سراسر جهان منتشر می شد. فيدل کاسترو در دهه يکم قرن 21 شاهد پيروزی خط خود در آمريکای لاتين و روی کارآمدن چپگرايان در اين منطقه بود که تا زنده بود سران این کشورها در هر فرصتی به کوبا می‌رفتند و با او ملاقات و مشورت مي کردند. در پاييز 2008 سران روسيه و رژيم پکن در ديدار از کوبا با کاسترو ملاقات‌های طولانی داشتند و بعدا در گفتار خود از او تمجيد کردند و نماد مقاومت و عشق به مردم خواندند.