4 طلایی که در»هانگژو» نیست شد !

شکست و پیروزی جزیی از ذات ورزش است و همه نیز آن را پذیرفته اند. اما نکته مهم چگونگی برخورد با این نتایج است که نه آنچنان از پیروزی ها سرمست شویم که از ساختن برای آینده غافل شویم و نه آنچنان مغموم که سر در گریبان گرفته و منفعلانه در ورزش عمل کنیم.
بی شک وقتی بحث بازیهای آسیایی پیش می آید، همه چیز فرق می کند و باید با حساسیتی دوچندان نتایج را رصد کرده تا بلکه بتوانیم برای 4 سال بعد با رفع نقاط ضعف و تقویت نقاط قوت، دریچه هایی جدید به روی ورزش ایران بگشائیم .
در بازیهای آسیایی هانگژو چین همانطور که اطلاع دارید نتایج وفق مراد نبود و با 7 طلای کمتر یک رتبه نیز در جدول مدالی بازیهای سقوط کردیم تا با عنوان هفتمی (13 طلا ، 21 نقره و 20 برنز) به کار خود پایان دهیم. تکواندو و وزنه برداری که در بازیهای آسیایی 2018 اندونزی هر یک دو طلا کسب کرده بودند ،‌در هانگژو کاروان ایران را در حسرت مدال طلا گذاشتند تا بدینگونه 4 طلا از کف مان برود. اینکه چرا نتایج تکواندو و وزنه برداری آنگونه که می خواستیم پیش نرفت، به مواردی بر می گردد که در ذیل به آن می پردازیم .
1-تکواندو: حقیقت امر این است از روزی که هادی ساعی با پشت سرگذاشتن سید محمد پولادگر درانتخابات،رئیس فدراسیون شد این رشته مدال آور آب خوش از گلویش پایین نرفته و کشاکش بین دارنده دو طلا و یک برنز المپیک و رئیسی که اکنون معاون قهرمانی وزارت ورزش شده،اجازه نداده تا تکواندو ایران با وجود تمام استعدادها و پتانسیل های بالای خود به انسجام و ثبات تیمی برسد.نتیجه این دعواها و چالش ها نیز درهانگژو خود را نشان داد تا تکواندو نتواند با برآورد درست از شرایط حریفان، حضوری پرقدرت در عرصه رقابت ها داشته باشد،آن هم با داشتن 3 فینالیست که هر سه نیزمغلوب شدند.هر چند عده ای در این میان با زیر سئوال بردن برنامه های هادی ساعی تاکید دارند که او باید در برنامه های خود تجدید نظر کند و از وجود تمام سرمایه های تکواندو در فدراسیون بهره گیرد، اما بی شک ادامه اختلاف ها بین ساعی و پولادگر نیزچالشی بزرگ برای این رشته به حساب می آید که اگر زودتر حل و فصل نشود و بعنوان آتش زیر خاکستر باقی بماند،درالمپیک پاریس تاوان بیشتری برای آن خواهیم پرداخت .
2-وزنه برداری: بر خلاف تکواندو، وزنه بردای در شرایط پوست اندازی قرار دارد و نباید از نظر دور داشت که برای ساختن یک تیم منسجم که بتواند به مانند گذشته در دنیا و آسیا مدعی درجه یک باشد، باید فرصتی را برای بازسازی و احیای این رشته در نظر گرفت. در هانگژو با وجود اعزام ده وزنه بردار، تیم اعزامی تنها یک مدال نقره توسط علی داودی در سنگین وزن گرفت و بقیه وزنه برداران یا اوت کردند یا رکوردهایشان در مرتبه ای قرار نداشت که آنان را در ردیف مدال آوران قرار دهد. شاید گفته شود که زمان کم بین مسابقه های جهانی عربستان و بازیهای آسیایی، فرصت ریکاوری را از تیم وزنه برداری گرفت،اما معتقدیم وقتی سرمربی تیم ملی و فدراسیون از قبل در جریان وضعیت قهرمانان و رکوردها و مصدومیت های آنان قرار داشتند، نباید تیم کاملی را به بازیها اعزام می کردند که حالا این ناکامی روی عملکرد آنان سایه بیندازد.بطور طبیعی بازیهای آسیایی و المپیک جایی برای تجربه اندوزی نیست و اگر ورزشکاری در وزنه برداری،کشتی،کاراته و ... به بازیها اعزام می شود باید الزاما شرایط مدال آوری را دارا باشد نه اینکه رکوردهایش با سکو فاصله بسیاری داشته باشد!
به هر روی ورزش ایران با توجه به محدودیت امکانات وتنگناهای بودجه ای ، باید از فرصت هایش به بهترین شکل استفاده کند. یقینا نقش مردان بزرگ در روزهای سخت به چشم می آید که امیدواریم برای دو رشته تکواندو و وزنه برداری روزهای خوش وآفتابی با مدیریتی خوب و کارآمد زودترنمایان شود.