یاد

امیری فیروزکوهی؛ شاعر معاصر سبک «اصفهانی»

سید کریم امیری فیروزکوهی متخلص به «امیر» شاعر، ادیب و آهنگساز معاصر در سال ۱۲۸۸ در روستای «فرح آباد» فیروزکوه به دنیا آمد.در ۷سالگی پدرش را از دست داد و به همراه خانواده به تهران رفت و منطق، ادب، فلسفه، شعر، موسیقی و...را آموخت. تحصیلات متوسطه را در کالج آمریکایی گذراند و در خارج از مدرسه به تعلیم ادبیات عربی همت گماشت. استاد امیری از همان جوانی مریض بود و بنا بر اشعار خود به پیری زودرس گرفتار شد. در اشعار امیری به وضوح می‌توان گلایه از روزگار، غم، درد و پیری را مشاهده کرد که البته اشعار او بیشتر در دوران پیری سروده شده‌اند اما اشعار دوران جوانی او نیز سرشار از غم و اندوه است. امیری فیروزکوهی در انجمن‌های ادبی ایران شناخته شده بود و با بسیاری از شاعران مراوده داشت: مخصوصآ پس از مرگ رهی معیری، استاد امیری ترکیب بند طولانی ای را در سوگ رهی معیری سرود که سرشار از احساس و زیبایی است که به حق می‌توان آن را از زیباترین ترکیب‌بندها به حساب آورد. استاد امیری فیروزکوهی از پیروان سرسخت سبک و مکتب صائب بود به طوری که بر دیوان صائب (که خود آن را به چاپ رساند) مقدمه‌ای بسیار طولانی حدود ۱۱۹صفحه نوشت. استاد امیری از به کار بردن صفت «هندی» برای این سبک پرهیز می‌نمود و سبک هندی را سبک «اصفهانی» می‌نامید. استاد امیری فیروزکوهی سرانجام در ۱۸مهر سال ۱۳۶۳ در تهران درگذشت. دیوان امیری فیروزکوهی در دو جلد به چاپ رسیده است، همچنین منظومه «ای خواب» که حاوی دوبیتی های پیوسته ایشان است. اشعار امیری مانند دیگر پیروان سبک صائب (اصفهانی) سرشار از نازک خیالی ها و مضمون آفرینی است. امیری در قالب غزل استاد بود، در قصیده نیز مهارت زیادی داشت؛ به علاوه «ترکیب بند» را زیبا، دلنشین و لبریز از احساس می‌سرود. دوبیتی های پیوسته ایشان نیز نشان از ذوق فراوان ایشان داشت؛ به علاوه اخوانیات (اشعاری که در مدح دوستان سروده می‌شود) نیز در دیوان امیری فیروزکوهی جلوه خاصی دارد. کتاب دویست و یک غزل صائب نیز نشانگر تاملات عمیق استاد فیروز کوهی در دیوان صائب است. به علاوه بهترین چاپ از دیوان صائب تبریزی با مقدمه استاد امیری فیروزکوهی است.