سهم ایرانی در ویزای مهاجرت استارتاپی‌‌‌ها

همدلی| عضو هیئت علمی گروه بانکداری الکترونیک پژوهشکده پولی و بانکی گفت: تنگنای ایجاد شده برای کسب و کارهای دیجیتال باعث مهاجرت گروهی استارتاپ‌ها شده است.
نیما امیرشکاری در گفت‌وگو با اکونگار گفت: سال‌هاست که برخورد خوبی با سرمایه‌گذاران در حوزه کسب و کار دیجیتال صورت نمی‌گیرد و این رویه مربوط به امروز و دیروز نیست. این حوزه امروز به قدری زیر فشار است که استارتاپ‌ها به صورت گروهی در حال خروج از ایران هستند و 30درصد ویزای استارتاپی کل جهان را ایرانیان اخذ کرده‌اند.
وی افزود: اتفاقی که برای پلتفرم‌هایی مثل دیجی کالا رقم می‌خورد از یک‌سو و فیلترینگ، قانون‌گذاری‌ها و سایر محدودیت‌ها از سوی دیگر، این باور را ایجاد کرده که کسب و کارهای دیجیتال محل مناسبی برای سرمایه‌گذاری نیست. همین امر سبب شده تا استارتاپ‌های ایرانی به صورت کلی و مجموعه‌ای در حال خروج از کشور باشند و شرکت و سرمایه خود را به اروپا یا کشورهای همسایه انتقال دهند. این اتفاق لطمه بزرگی به کشور وارد می‌کند زیرا استعدادهای ما که در گذشته به صورت انفرادی از کشور خارج می‌شدند امروز به صورت گروهی مهاجرت می‌کنند. در گذشته ما هزینه‌های زیادی برای تک‌تک دانشجویان خود انجام می‌دادیم و این نخبگان پس از اخذ مدرک تحصیلی مهاجرت می‌کردند و بازدهی خود را در اختیار کشورهای دیگر قرار می‌دادند اما امروز شرکت‌ها و مجموعه‌های فناور هستند که به صورت کلی از کشور خارج می‌شوند. این امر بی‌شک یکی از نتایج برخورد با دیجی کالا و سایر استارتاپ‌هاست.
امیرشکاری در ادامه اظهار داشت: سهم کسب و کارهای دیجیتال از اقتصاد کشور بسیار کم است زیرا در وهله اول اقتصاد کشور هر روز در حال کوچک‌تر شدن است. از سوی دیگر اقتصاد ایران به یک اقتصاد دلال‌محور بدل شده و دیگر تولید خیلی در این عرصه اهمیت ندارد. نبود شفافیت سبب شده تا همین میزان کم نیز مشخص نباشد و آمار دقیقی وجود نداشته باشد. باید توجه داشت که استارتاپ به معنای پوشش نیازهای نسل آینده است. استارتاپ برای دهه بعدی کشور برنامه‌ریزی می‌کند و بر آن اساس گام‌های خود را برمی‌دارد. به همین علت است که حذف استارتاپ‌ها به معنای حذف مجموعه‌هایی است که می‌توانست نیازهای آینده جامعه را تامین کند. فشار بر کسب و کارهای دیجیتال سبب می‌شود تا منابع در دسترس نسل آینده هر روز کمتر و کمتر شود. امروز نیازهای نسل فعلی از منابع نسل قبلی تامین می‌شود و این رویه به نظر می‌رسد که ادامه‌دار خواهد بود. زمانی که منابعی برای نسل آینده وجود نداشته باشد، مهاجرت بیش از امروز می‌شود و عملا کشور ظرفیت‌های خود را از دست می‌دهد.