با شاعران امروز

 كاش كسى ما را به حرف بگيرد
در فاصله زنده ماندن تا نمُردن
در فاصله آوار تا فرو نشستن
به اندازه بغضى ناگهان
تا لب فرو بستن
حتى ما را اشتباه بگيرد با حدسى دور
يا ما را صدا بزند از انزواى اتاق
تا دمِ پنجره اى كور
كاش كسى ما را در آغوش بگيرد
به خاطر اين همه سال خستگى
به خاطر اين همه سال شكستگى
پيش از آن كه دستهاىمان
يخ بزند
پيش از آنكه انگشت هاىمان
در حسرت اشاره اى بپوسد
و پاهاى مان حتى
تا ابتداى كوچه بن بست
نرفته باشد
كاش كسى ما را ببوسد
پيش از آن كه مُرده باشيم
و لب هاى مان
دوستت دارم هاى بسيارى را
نگفته باشد