عقب نشینی ورزش ایران با 7 طلای کمتر

ورزش ایران در بازیهای آسیایی هانگژو چین با 54 مدال شامل 13 طلا، 21 نقره و 20 برنز و یک پله سقوط در جدول مدالی بازیها،با عنوان هفتمی به کار خود پایان داد.
هر چند که ورزش ایران در طول ادوار بازیهای آسیایی حرکت آسانسوری داشته و افت و خیزش منطقی و اصولی مورد تجزیه و تحلیل قرار نگرفته که بر مبنای آن، برای نیل به جایگاههای بهتر برنامه ریزی کنیم، اما اگر بخواهیم بر مبنای بازیهای 4 سال پیش یعنی بازیهای 2018 اندونزی قضاوت کنیم، ورزش ایران به نسبت آن بازیها که با 20 طلا ، 20 نقره و 22 برنز در جدول مدالی ششم شد، در هانگژو 7 طلا کمتر گرفته و یک پله نیز پایین آمده است. این در حالی است که از ابتدا قرار بود با توجه به شرایط اقتصادی کاروانی کیفی در هانگژو حاضر شود تا شانس مدال آوری ورزش ایران دوچندان شود.اما گویا برآورد مسئولان کمیته ملی المپیک اشتباه بوده و یا اینکه گزارش هایی خلاف وضعیت موجود به آنها داده اند تا در برآورد نتایج کاروان ورزش ایران به اشتباه بیافتند.
یقینا کسب این نتیجه بی ارتباط با مدیریت کلان ورزش نیست و بطور طبیعی انتظار می رفت که بعد از گذشت 4 سال ، نتیجه بهتری برای ورزش ایران در هانگژو ثبت شود.
نمی خواهیم در اینجا ناکارآمدی مدیریتی را چماقی کنیم بر سر ورزش ایران ،چون این ناکارآمدی از گذشته تا امروز بوده وبی انصافی است اگر بخواهیم ضعف مدیریت حمید سجادی وزیر وقت ورزش را در رقم خوردن این نتیجه تنها عامل معرفی کنیم. چرا که اصولا کمیته ملی المپیک در این زمینه در صف اول قرار دارد و متاسفانه این کمیته نیز با تعویق انتخابات آن، از وضعیت با ثباتی برخوردار نبود تا محمود خسروی وفا نیز با وجود سالها حضور در مدیریت کلان ورزش کشور، نتواند نقش نظارتی خود بر ورزش قهرمانی را به خوبی ایفا کند. در حقیقت نقش این کمیته طی این سالها تنها به تقسیم بودجه بین فدراسیون ها تقلیل یافته تا موضوع مهم نظارت کیفی بر برنامه فدراسیون ها به محاق برود.
از کیومرث هاشمی وزیر ورزش نیز به علت اینکه تنها دو ماه از حضورش در راس ورزش ایران می گذرد نمی توان ایراد چندانی گرفت و امیدواریم او در بازگشت از بازیهای آسیایی، ملاحظات را کنار گذاشته و با کنارگذاشتن مدیران ناکارآمد و کسانی که اشتباهی به عرصه ورزش ایران وارد شده اند، رفورمی اساسی در ورزش ایران را کلید بزند . در هانگژو چین تعدادی از رشته ها مثل شطرنج،تنیس روی میز و ژیمناستیک گل کاشتند و تعدادی از رشته هایی نیز که روی مدال آوری آنها حساب باز کرده بودیم ،با ناکامی بازیها را ترک کردند تا مدال های طلایمان کاهش یابد. تکواندو، وزنه برداری ،تیراندازی، تیر و کمان و بوکس  در این زمره اند که بایستی با آسیب شناسی لازم،دلایل ناکامی آنها کارشناسی شود تا برای آینده با رفع نقاط ضعف و مشکلات موجود، برنامه ریزی بهتری جهت نیل به موفقیت مورد توجه قرارگیرد. نکته مهم در این رابطه کار حساب شده و با برنامه کشورهایی چون ازبکستان و چین تایپه است که در هانگژو با 21 و 18 طلا به ترتیب عناوین پنجم و ششم جدول مدالی بازیها را آز آن خود کردند تا در حضور آنها ، ورزش ایران برای نیل به رتبه ششم بازیها کار سختی در پیش داشته باشد. جالب اینکه ازبک ها در بازیهای آسیایی 2018 اندونزی نیز با 21 طلا و مجموع 70 مدال رتبه پنجم جدول مدالی بازیها را از آن خود کرده بودند و در هانگژو نیز این جایگاه را تکرار کردند نا نشان دهند با برنامه کار می کنند و نمی خواهند از جایگاه خویش عقب نشینی کنند.چین تایپه نیز که 4 سال قبل هفتم شده بود، امسال با یک پله صعود جای ایران را در رتبه ششم گرفت.به هر روی اگر نمی خواهیم در سطح قاره جایگاه ورزش ایران از دست برود باید در نوع نگاه و برنامه ریزیهای خود تجدید نظر کنیم که اگر دیر بجنبیم 4 سال بعد حسرت بیشتری خواهیم خورد.