فوتبال ایران باید به «شعور» برسد

سوء مدیریت ، ضعف و ناکارآمدی مدیریت و هر چه اسمش را بگذاریم ، بدجوری یقه فوتبال ایران را گرفته و این مساله یقینا منهای حذف تکراری تیم امید از گردونه مسابقه های انتخابی المپیک و بازیهای آسیایی ، تبعات دیگری را نیز برای فوتبال ملی و باشگاهی ایران در بر دارد.
مدیریتی که حتی از برنامه ریزی و زمانبندی مناسب لیگ عاجز است تا در شرایطی که لیگ نبض فوتبال هر کشوری را تشکیل می دهد، لیگ ایران در زمان پیک خود به خوابی 45 روزه برود. همه نیز از این وضعیت ناراضی هستند ،از مربیان بگیرید تا بازیکنان و کارشناسان فوتبال کشور.اما این اعتراض ها چه فایده ای دارد وقتی مدیران فوتبال راضی اند و کک شان نیز نمی گزد از اینکه حرف حساب را باید پاسخگو باشند نه اینکه در مقابلش خم به ابرو نیز نیاورند!
بی شک این نحوه مدیریت در فوتبال را فقط در ایران می توان سراغ گرفت. مدیریتی که در زمانی که قافیه برایش تنگ می آید و پرونده افتضاح «مارک ویلموتس» چون پتکی بر سرش آوار می شود، بیماری را بهانه می کند و کنار می کشد. اما چندی بعد که آب از آسیاب می افتد در مقام ناجی فوتبال وارد میدان می شود و بدون کوچکترین دست انداز و پاسخی به پرسش های زمین مانده،از نو رئیس فدراسیون می شود تا این چرخه معیوب در فوتبال ایران امروز بیش از پیش خود را نشان دهد.  
اینکه امروز ذهن ها معطوف این شود که سرمربی تیم امید ضعیف بوده و فرد دیگری از ابتدا باید به جای او انتخاب می شد ، به نویی گول زدن اذهان است. چرا که هر کس دیگری نیز به جای او انتخاب می شد نمی توانست در عرض یک ماه و اندی شق القمر کند. ایراد اساسی این است که نگاه ملی به تیم امید نداریم و آن را تیمی محفلی و فصلی به حساب می آوریم که باید در مقطعی تشکیل شود و بعد از ناکامی نیز بساطش جمع شود.اینکه آسیب شناسی شود که ایراد کار چیست و چرا آرزوی حضور در المپیک فوتبال ما از نیم قرن گذشته و چرا نمی توانیم پشتوانه های خوبی را برای تیم ملی بزرگسالان خود داشته باشیم ، اینها همه در مخیله کارگزاران فوتبال ما جایی ندارد . چرا که در یک چرخه معیوب و تسلسل وار باید دور خود بچرخیم و در این گردش سر گیجه آور، مسایل اساسی فوتبال و دلایل ناکامی تیم امید را از یاد برده و به امور فرعی بچسبیم .
بی شک این قصه سر دراز دارد و فوتبال ما تا از احساس عبور نکرده و به شعور نرسد ، نمی تواند بار خود را به سرمنزل مقصود برساند.