کوچ نخبه های کشتی به نام ما، به کام دیگران!

 پشتوانه سازی در ورزش یک اصل است و کلیه رشته ها نباید از آن غافل باشند.در کشتی ایران نیز بعنوان ورزش ملی و باستانی ما، داشتن پشتوانه ها موضوعی مهم و اساسی است که همواره بر آن تاکید شده و غفلت از آن باعث شده تا در مقاطعی نتوانیم برغم تمام ظرفیت ها، تیم یکدست و منسجمی در اختیار داشته باشیم.
خوشبختانه طی چند سال اخیردر کشتی ایران رقابت خوب و سازنده ای شکل گرفته تا در اوزان مختلف شاهد حضور قهرمانانی باشیم که حضور هر کدام شان در رقابت های جهانی و آسیایی می تواند برای ما با موفقیت همراه باشد. اما مساله مهم چگونگی رفتار با این قهرمانان و تصمیم هایی است که بی ارتباط با آینده قهرمانی شان نیست. در نظر بگیرید کامران قاسمپور در 86 کیلو چند سالی پشت ستاره ای چون حسن یزدانی ماند و وقتی دید ماندنش در این وزن به جایی نمی رسد به یک وزن بالاتر صعود کرد تا این تصمیم برایش دو طلای جهانی در سال های 2021 و 2022  در وزن 92 کیلو به همراه داشته باشد. قاسمپور را مثال زدیم تا برسیم به رقابت نزدیک امیر حسین زارع و امیر رضا معصومی در سنگین وزن که هر دویشان آنقدر خوب هستند که می توانند برای سالها تیم ملی کشتی آزاد ایران را در این وزن مهم المپیکی بیمه کنند.
شاید تصمیم خوب و هوشمندانه در رابطه با این دو قهرمان این بود که زارع به رقابت های جهانی اعزام شود و معصومی به بازیهای آسیایی هانگژو. اما برای هر دو رویداد زارع انتخاب شد تا اینک امیر رضا معصومی جوان با پیشنهاد جمهوری آذربایجان برای کشتی گرفتن در ترکیب تیم ملی کشتی آزاد این کشور مواجه شود.بطور طبیعی چنین پیشتهادهایی به لحاظ مالی نیز آنقدر دندان گیرهست که کشتی گیری را با وجود تمام عشق اش به تیم ملی و پرچم ایران عزیز وسوسه کند .
البته پیش از این نیز شاهد این ماجرا بوده ایم. نمونه اش علی ارسلان در رشته فرنگی که وقتی دید جایی در تیم ملی کشورش ندارد با اجازه علیرضا دبیر رئیس فدراسیون کشتی به استخدام تیم ملی صربستان درآمد و با پیراهن این کشور به طلای جهان رسید. امروز نیز برای نخبه سنگین وزن کشتی ایران چنین پیشنهادی آمده و یقینا باید به فردین معصومی حق داد که نگران آینده پسرش در تیم ملی بوده و از هم اینک به فکر چاره جویی باشد.
معصومی پدر که خودش دیر زمانی عضو تیم ملی در سنگین وزن بوده و با این تیم صاحب مدال های نقره و برنز جهان شده ، نیک واقف است که انگیزه های قهرمانی نباید سرکوب شود و برای همین نگران آینده فرزند جوانش است و تصریح دارد که اگر تیم ملی به وجود فرزندش نیازی ندارد، رضایت نامه اش برای پیوستن به تیم جمهوری آذربایجان از سوی فدراسیون صادر شود. هر چند به شخصه معتقدیم که این کوچ قهرمانان به ضرر کشتی ایران است و یقینا بهره سالها خون دل خوردن در جهت پرورش یک قهرمان نخبه  نصیب دیگران می شود، اما باید به امثال علی ارسلان ها و معصومی ها حق داد که اجازه ندهند فرصت های قهرمانی و مدال آوری شان براحتی از بین برود .
بی شک این معادله زمانی حل شدنی است که فدراسیون کشتی ناظر بر اعمال و رفتار کادر فنی باشد و اجازه ندهد آنان یکسویه به مسایل نگاه کرده و نظرات شخصی شان را در انتخاب ها دخیل سازند. همین علی ارسلان در دوره محمد بنا در تیم ملی کشتی فرنگی با بی مهری آقای خاص مواجه شد و چون دید به او اعتقادی وجود ندارد مجبور به کوچ شد .
مخلص کلام اینکه اگر معتقدیم کشتی ایران به قدری استعداد دارد که در آن واحد می تواند دو تیم ملی خوب  داشته باشد، باید شرایطی را فراهم کنیم که هیچ قهرمانی احساس بی توجهی نکند و در عین حال با مدیریت درست از مهره هایمان منطقی و اصولی در میادین مختلف بین المللی استفاده کنیم .