تصمیم سازی در ورزش ایران می‌لنگد !

 نظام تصمیم سازی در ورزش ایران می لنگد و این نکته ای نیست که بتوان به سادگی از کنار آن گذشت .
این ضعف کلان در همه جای ورزش ایران مشهود است و شاید یک دلیل آنرا باید به غفلت اساسی از کادر سازی و به سخنی تربیت نیروی انسانی مجرب و متخصص در ورزش کشور ربط داد. بطور طبیعی یک قهرمان خوب در ورزش ایران در پایان دوره قهرمانی اش نمی تواند یک مدیر ورزشی مجرب و کارکشته محسوب شود، مگر آنکه این فرد با شرکت در دوره های عالی مدیریتی ورزش، رمز و رازهای مدیریت کلان در ورزش را بیاموزد و آنگاه گام به گام در سطوح مدیریتی ورزش رشد و ارتقا یابد. متاسفانه ما در این زمینه شاهد یک غفلت بزرگ در ورزش ایران هستیم و چنین می اندیشیم که مدیران با هر سطحی از دانش و تجربه می توانند با سعی و خطا به بلوغ رسیده و برای ورزش مفید فایده واقع شوند. تفکری غلط که ورزش ایران کم از بابت آن خسران ندیده است .
در اینجا می خواهیم به موضوعی اشاره کنیم که شاید در بحث کلان ورزش خرد محسوب شود،اما همین ها بسان آجرهایی می ماند که روی هم قرار می گیرند تا اساس یک ساختمان را تشکیل دهند. در نظر بگیرید که مهدی الفتی در شرایطی دیروز در بازیهایی آسیایی هانگ ژو چین صاحب موفقیتی تاریخی در رشته ژیمناستیک شد که این رشته مادر،‌دو سال است رنگ آرامش را به خود ندیده و به نویی به محله برو و بیای مدیران مختلف تبدیل شده است. البته هنوز هم فدراسیون ژیمناستیک به ثبات مدیریتی نرسیده تا طی توافقی موقت و از سر مصلحت،زمینه حضور چند ژیمناست در بازیهای آسیایی هانگژو فراهم شود.
چرا چنین است؟یک دلیلش بر می گردد به ضعف در نظام تصمیم گیری ورزش که خیر و صلاحش را در نظر نمی گیرد و چنین می اندیشد که با لج و لجبازی می تواند برنامه هایش را تمام و کمال به اجرا بگذارد . شاید گفته شود رئیس قبلی فدراسیون تخلف کرده که باز هم در این مورد دستگاه متولی ورزش مقصر است که نمی داند در زیر مجموعه هایش چه اتفاقاتی در حال رقم خوردن است ؟!
بی شک اگر نظام تصمیم سازی در ورزش ما همه جانبه نگر باشد، آینده را در نظر می گیرد و برای آن هوشمندانه برنامه ریزی می کند.بطور طبیعی ورزش ایران زمانی می تواند در جهان ورزش از اعتبارو جایگاه خود دفاع کند که مدیرانش با پشت سر گذاشتن فرآیند آموزشی مورد اشاره در جای خود قرار گرفته باشند و تصمیمات شان خلق الساعه نباشد.