چراغی دیگر خاموش شد

 بنده با مرحوم دکتر «نعمت الله احمدی» آشنایی نزدیک نداشتم ایشان را هیچ‌وقت در هیچ مراسمی حتی بطور اتفاقی هم ندیدم ولی با آثار قلمی این حقوق دان از سرزمین کریمان خطه کرمان که هرازگاهی به مناسبتی طی یادداشتی در روزنامه ای می نوشت تا حدودی آشنایی پیدا کردم . یادداشت های وی از یک سو ، آگاهی و اطلاع وی به مسایل حقوقی را نشان می داد و در بیشتر یادداشت هایش مسایل اجتماعی را از نگاه حقوقی به خاطر دارا بودن مدرک لیسانس در این رشته و تاریخی و این نیز به جهت اخذ مدرک دکترا در تاریخ مورد بررسی و ارزیابی قرار می داد البته با چاشنی سیاسی و در راستای تایید دیدگاه های همولایتی اش مرحوم هاشمی رفسنجانی ، از دیگر سو ، نوشته هایش حکایت از آن داشت از ناملایمات اجتماعی شدیدا ناراحت و نگران است می خواهد در حد وسع و توانش برای کاهش و یا بر طرف شدن معضلات جامعه با نوشتن یادداشتی قدمی بر دارد. در کنار نوشتن وکالت تعدادی از زندانیان سیاسی را بر عهده می‌گرفت و در نگاه مرحوم دکتر احمدی قبول وکالت خدمتی بود به آنانی که مانند وی فکر می کردند و نیاز به وکیلی در دادگاه داشتند.
در جامعه ما اشخاصی که دلسوزانه می نویسند اگر نوشته هایشان با انتقاد از اوضاع و دولتمردان و یا حتی مخالفان حاکمیت همراه باشد به مذاق مخاطبان خوش نمی آید و با عکس العمل ها و فشار روبرو می شوند چنانچه فشارها بر نویسنده زیاد باشد زندگی سخت می شود و تعادل روحی را با مشکل مواجه می کند و نتیجه اش بروز انواع و اقسام بیماری ها است و نمونه اش را در دکتر نعمت الله احمدی شاهد بودیم که از دو سه ماه قبل مبتلا به سرطان شد و تا آستانه مرگ پیش رفت.
بر اساس نظر دادگاه عالی انتظامی پروانه وکالت دکتر احمدی باطل شد و از تدریس دروس تلفیقی حقوق و تاریخ در دانشگاه های امام صادق و آزاد اسلامی منع شد و این دو نیز منشا تلاطماتی در روحیه وی گردید .تا جائیکه در روز جمعه آخرین روز تابستان ۱۴۰۲ آخرین برگ کتاب زندگیش نوشته شد و قبل از ورود به فصل‌ پاییز ، پاییز عمر دکتر احمدی فرا رسید و از این جهان چشم فروبست و تاسفی عمیق برای علاقمندان به ملک و ملت ایجاد کرد . دکتر احمدی از شخصیت های تحصیلکرده ای بود که به جای جلای وطن و شعار دادن از برون مرزها در کشور ماند و برای بهبود اوضاع نظرات اصلاحی همراه با انتقاد می داد .
روحش شاد و قرین رحمت و مغفرت الهی