درباره یک درد اجتماعی

 برخی وقایع که در کشور رخ می دهد می‌توان با رصد دقیق و بازتاب‌های آن  نبض جامعه را و یا بهتر است بگویم حال جامعه را فهمید. برای مثال شکست تلخ یزدانی کشتی‌گیر پرافتخار کشورمان مقابل تیلور آمریکایی از جمله وقایعی است که با بررسی بازتاب های اجتماعی آن می تواند فهمید حال جامعه خوب است یا بد.
یکی از بازتاب‌هایی که این شکست داشت و بنده را نگران و نا خشنود کرد اعلام خوشحالی عده‌ای از هموطنان از این شکست بود.در واقع به نظر می رسد حداقل بخشی از جامعه ولو اندک آنقدر نسبت به سیاستمداران دچار بغض شده اند که حاضرند شکست تیم های ورزشی کشورمان را ببینند تا سوء استفاده ای از پیروزی احتمالی رخ ندهد.البته همانطور که عرض کردم عمده بازتاب‌ها همدردی و همراهی با یزدانی و بعضا هم نقد فنی وی بود و آنچه که بدان می پردازدم محدود بود ولی این موضوع عمیقا جای بررسی و کنکاش دارد.هرچند همه می‌دانیم یزدانی  و یزدانی ها صرفا برای ایران و پرچم کشورمان در میدان حاضر می شوند و ارتباطی این موضوع با سیاستمداران و مسئولان و ایضا تصمیم های شان ندارد.ولی وقایع یکسال اخیر موجب شده شکاف عمودی شکل گرفته در جامعه روز به روز عمیق تر شده و باعث شود حتی برخی نقاط اشتراکی هم که وجود دارد حذف شود
.بنده قبلا نیز چه در قالب یادداشت و چه در قالب سخنرانی ها ی آکادمیک به مسئولان تاکید و اصرار کردم که تا دیر نشده فکری به حال این موضوع کنند. اینکه گفته شود این افراد قلیل هستند پس می توان آنان را ندید گرفت ترفند قابل قبولی نیست و فرار از مشکلات است.تصمیم گیران و مسئولان ناچارند احساس وظیفه کرده و پا به میدان بگذارند و فکری برای این درد اجتماعی کنند.نا گفته پیداست که مسائل اجتماعی قابل چشم پوشی نیست و سیگنالی ولو ضعیف می تواند در پی رخدادهای بعدی تبدیل به جریانی ویرانگر شود.
بنابراین به جاست به کمک گرفتم از کارشناسان خبره و تدابیر به روز شده و جدی فکری عاجل کرد.نکته مهم است که ما برای ترمیم این شکاف اجتماعی بایستی حتی از مسیرهای سریع تر حرکت کنیم تا زودتر به هدف برسیم.اینکه دست روی دست بگذاریم تا اقتصادی یک روزی به سر و سامان برسد و بعد از آن شرایط تغییر کند غلط است.مردم تشنه صدا قت و شفافیت غیرشعاری هستند. همان چیزی که این روزها کمتر می تواند دید و شنید.امیدوارم چنین هشدارهایی جدی گرفته شود.