نمایندگان چه چیزی را تکذیب می‌کنند؟

رضا صادقیان-  تکذیب متن و امضاهای درج شده پای بیانیه 227 نماینده مجلس شورای اسلامی بیش از هر مسئله‌ای نه تنها سند افتخار آنان نخواهد بود، بلکه به جایگاه مجلس‌نشینان آسیب جدی وارد کرده است.
روابط عمومی مجلس اصل متن را تکذیب و آن را به دلایل متعدد از جمله درج نام برخی از نمایندگان سابق که در حال حاضر در مجلس نیستند و همچنین نداشتن سربرگ و مهر، این بیانیه را جعلی و دروغ خوانده است. در بخش پایانی همین متن آمده است: «لازم به ذکر است در روزهای اخیر جریان‌سازی شدیدی علیه بیانیه نمایندگان صورت گرفته است». به نظر می‌رسد اینکه نمایندگان مجلس پس از انتشار متنی که هفت روز از خبری شدن آن می‌گذرد و در همان ساعت‌های اولیه با واکنش منفی برخی چهره‌های اجتماعی و سیاسی و حتی نمایندگان سابق مجلس شورای اسلامی روبه‌رو شده بود تازه یادشان آمده که متن اشتباه و دروغ است، خود حکایت جالب توجهی است.
در اینجا با چند شبهه روبرو هستیم؛ آیا خبر اساسا نادرست و جعلی است؟ آیا نمایندگان از آن باخبر نبوده‌اند؟ و مهم‌تر از این همه آیا رسانه‌های خبری بدون وقوع یک رخداد به نشر خبر اقدام کرده‌اند؟ با توجه به خبرهای منتشر شده در تاریخ 15 آبان‌ماه، متوجه می‌شویم نه تنها این متن منتشر شده است، بلکه توسط یکی از نمایندگان مجلس در صحن علنی قرائت و برخی از نمایندگان در تایید آن شعار سر داده‌اند. متن خبرگزاری فارس در ساعت 9:29 دقیقه و در تاریخ 15/8/1401 با تیتر «نامه نمایندگان مجلس به رئیس قوه قضائیه: با اغتشاش‌گران قاطعانه برخورد کنید» و بازنشر همین خبر در ساعت  12:22 دقیقه و همان روز توسط خبرگزاری ایسنا با تیتر «درخواست ۲۲۷ نماینده برای برخورد قاطع با مباشرین جنایات اخیر» همچنان قابل دسترس است. بنابراین در اصل و متن خبر شبهه‌ای در کار نیست، بلکه رسانه‌ها دقیقا بازتاب‌دهنده این بیانیه بوده‌اند. به عبارتی مشخص‌تر؛ خبرگزاری‌ها پس از مطلع شدن از متن بیانیه اقدام به نشر این خبر کرده‌اند. اما چرا نمایندگان پس از گذشت هفت روز اقدام به واکنش و تکذیب آن کرده‌اند؟
به نظر می‌رسد متن بیانیه و جمع‌آوری امضاهای واقعی و درج برخی امضاهای جعلی توسط جریان و گروهی در داخل مجلس رخ داده که لاجرم صدای برخی را ساکت کرده و یا نمایندگان ترجیح داده‌اند سکوت کنند. جریانی که حتی هیات رئیسه و ریاست مجلس نیز توانایی مقابله با آنها را نداشته و لاجرم ناچار شده‌اند پس از هفت روز نسبت به آن بیانیه توسط روابط عمومی مجلس واکنش نشان دهند. وقتی در هفته گذشته ریاست مجلس از «حکمرانی نو» سخن گفت و شماری از نمایندگان اینجا و آنجا از شنیده شدن مطالبات شهروندان و معترضان توسط ساختار قدرت سخن می‌گویند، نمی‌توان هم‌زمان هم شاهد دعوت به گفت‌وگو و اصلاحات کرد و هم خواستار مجازات شدید معترضین شد. پژواک این دو صدای بسیار متفاوت از داخل نهاد قانون‌گذاری بسیار نامتوازن است.
این اتفاق توسط هر جریانی که در داخل مجلس شورای اسلامی رخ داده باشد، بیش از هر مسئله، هجمه‌ای است که توسط مجلس‌نشینان به نهاد قانون‌گذاری کشور رخ داده است. سکوت کردن به هر دلیل که رخ داده باشد، این‌گونه ارزیابی می‌شود که جایگاه واقعی مجلس حتی در چشم نمایندگان مهم نبوده و نیست. در واقع کسانی که نه تنها مجلس را قبول ندارند، بلکه حاضرند برای کسب رضایت دوستان و حلقه‌های رفاقتی بیانیه‌ای را به اسم سایر نمایندگان منتشر کنند و در لحظه مهم نقش خود را در تهیه و انتشار متن پرحاشیه منکر ‌شوند، جایگاه هر کدام از نمایندگان را نیز نفی کرده‌اند.