لزوم سیاست‌ورزی در پرتو مروت و مدارا

محمدرضا چمن‌نژادیان- بیش از یک ماه از حوادث ناگوار و خسارت‌بار اخیر می‌گذرد. در این مدت کوتاه، اما پر از اتفاق مردم و نظام سیاسی از نظر جانی، مالی و حیثیتی دچار خسارات داخلی و بین‌المللی شده‌اند. از سر ناچاری و مصلحت موقتی و برخلاف رویه همیشگی، صدا رسانه ملی برنامه‌های تحت عنوان گفت‌و‌گو ترتیب داد و برخی از علمای دانشگاهی و جامعه‌شناسان را دعوت کرد. مشخص بود که دعوت این افراد بع نوعی برای میانجی‌گری بود. تا غائله را چاره اندیشی  کرده و به‌نفع منافع و امنیت ملی ختم بخیر نمایند. در این برنامه‌ها بخش‌هایی از علل و عوامل ناکارآمدی مدیریت، غفلت‌ها و مطالبات برزمین‌مانده اقشار مختلف بیان شد.‌ پاره ای آسیب‌های جدی مانند بی‌توجهی به شکاف‌های بین‌نسلی، نیازهای اولیه، معیشت حداقلی، حقوق زنان، طرد نخبگان، اخراج گروه‌های مرجع و متوسط از قطار نظام و شکاف‌های بین دولت و ملت، تضعیف احزاب، تعطیلی نهادهای مدنی صنفی و... بیان شد و در ماردی نیز راهکارهایی ارائه شد.
برخی جامعه شناسان و صاحب‌نظران دل‌سوز به‌طور شفاف، موارد فوق را به متولیان و حکمرانان یادآوری کردند. شکاف‌های اجتماعی، لزوم شناخت نسل‌ها و غفلت‌ لجوجانه و مغرورانه برخی دست‌اندرکاران از نیازها و معضلات کشور را تشریح و تبیین کردند. برخی بر اساس استانداردهای علمی نتایج بررسی‌های میدانی خود را که از قبل تنظیم شده بود، ارائه کردند، تا شاید برای اصلاح امور، درک مشکلات و دفع بلایی دگر از سر ملک و ملت مظلوم چشمی بینا، گوشی شنوا و یدی بیضا پیدا شود وبا توجه به تغییرات شتابان دنیای کنونی و مشکلات سخت و نرم فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، که در موارد متعددی هم حاد و غامض شده‌اند، تدابیری اندیشیده شود. اما متاسفانه در اثر ناشنوایی برخی مسئولان و تحرکات نمایشی و عوام‌فریبانه‌شان وضعیت تفاوت چندانی نکرده است. مثلا با فروکش کردن ظاهری برخی التهابات، عده‌ای از متولیان و خطبه‌خوانان برسرمنبرها وپشت تریبون‌ها خود با خشم و عتاب به جوانان سرخورده و ناامید داغ و درفش نشان می دهند. به‌جای اینکه بر سبیل رفاقت، تدبیر و مدارا پیشه کنند؛ زبان به تهدید و تحدید می‌گشایند و بر آتش زیر خاکستر نفت می‌پاشند. این گروه گویی هیچ زبان دیگری را تمرین نکرده‌اند؛ به جز زبان عتاب وخطاب. گویی هرگز به گوش‌شان نخورده که شاعر بزرگی که قرآن از بر خوانده است با چهارده روایت، راه‌کار حکومت‌داری والبته مردم‌داری را این‌گونه به وزن و قافیه کشیده و در منظر جهانیان قرار داده که «آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است/ با دوستان مروت با دشمنان مدارا»