یادی از شجریان ترکمن‌ها

همدلی| سال گذشته در چنین روزی موسیقی ترکمن به سوگ نشست. در کوران روزهای کرونایی، در آن دوره که بسیاری از مردم ایران و جهان از این ویروس در امان نماندند، هنرمندان موسیقی نواحی بسیاری را از دست دادیم که دردی طریک یکی از همان‌ها بود. یازدهم مهرماه ۱۴۰۰، محمد اسمعیل‌زاده؛ معروف به خلیفا دردی طریک، هنرمند پیشکسوت موسیقی نواحی و از بخشی دوتارنوازان برجسته ترکمن بر اثر ابتلاء به ویروس کرونا جان خود را از دست داد. برخی از او با عنوان «شجریان موسیقی ترکمن» یاد کرده‌اند. نامش با دوتار گره خورده بود. کمتر کسی است که به دوتار و باخشی‌های ترکمن علاقه داشته باشد اما نام دردی طریک را نشنیده باشد. او در سال ۹۸ از سوی دبیرخانه شورای ارزشیابی هنرمندان، شاعران و نویسندگان کشور، نشان درجه‌یک هنری را دریافت کرد. دردی طریک اگر الآن زنده بود ۶۷ سال داشت. او در روستایی در سه کیلومتری غرب آق‌قلا به نام آق قبر به دنیا آمد.۱۰ ـ ۱۲ سال بیشتر نداشت که به‌دوراز چشم بزرگ‌ترها، دوتار پدر که در گوشه اتاق آویزان بود را برمی‌داشت و با دستان کودکانه‌اش بر تارهای آن می‌نواخت. و با توجه به استعداد والا و علاقه فراوانی که داشت دیری نپایید که خود استادی چیره‌دست در خوانندگی شد.علی مغازه‌ای، پژوهشگر موسیقی در وصف دردی طریک نوازنده فقید دوتار و خواننده  به ایسنا چنین بیان کرده است: معتقدم دردی طریک آینه‌دار فرهنگ، آداب و سنن ترکمنی در جهان محسوب می‌شد. با از بین رفتن هم‌نسلی‌های او، حافظه بخشی‌گری ما نیز در حال از بین رفتن است.«دردی طریک در نبود حالیپاهای قدیم (خلیفه) جایگاه رفیعی در موسیقی ترکمن داشت. او در نبود حالیپاهای قدیم واقعاً جزو معدود افرادی بود که به شکل سنتی و قدیمی خنیاگری یا باغشی‌گری ترکمن، تمام اشعار «مختوم قلی فراغی» و سایر حماسه‌سرایان ترکمن را در سینه داشت.»مرحوم دردی طریک حافظه بسیار خوبی داشت؛ اگرچه که اواخر عمرش به لحاظ جسمی بسیار ضعیف شده بود اما او امید ایرانی‌ها برای حفظ برخی از زوایای روبه افول از رپرتوار موسیقی ترکمانان ایران بود.