فقط حسین و راه حسین (ع)

در همه این سال‌ها که در حد بضاعتم از هر دری نوشته و سر در هر دالانی برای روشنگری فروبرده‌ام، این توفیق را هم داشتم که چند باری از حسین بگویم و بنویسم، به این امید که نامم در لیست پیروان واقعی او ثبت گردد و جسارت کردم و نوشتم و امروز هم می‌خواهم از عشق بنویسم، از زیبایی، از تبلور وجودی آزادگی، یعنی از حسین، از خود حسین، از راه حسین، از مسلک حسین، ولی نه از گریه و عزا، نه از سیاه‌جامگان و سیاه‌پوشان، نه از شور بدون شعور، نه از دیوانگان و قمه زنان و ... حتی نه از کربلا و راه کربلا، بلکه فقط از حسین و راه حسین، چراکه تمام آن‌ها اگر غیر این دو باشد، معنای حسین نیست و اینجاست که مظلومیت حسین رخ نشان می‌دهد، تحریف و دروغ رنگ می‌گیرد و بزرگ‌ترین ظلم ما به حسین آنجاست که او را محصور و محدود افکار کوچک خود کنیم، همان‌گونه که پدر و مادرش را محصور افکار متوهم خود کردیم و بزرگی غیرقابل وصف آن‌ها و فرزندانشان را در راستای تفکر خود کوچک شمردیم، آن‌ها ذاتاً بزرگ هستند و اگر غیر این پنداریم به خودمان و آن‌ها، ظلم کرده‌ایم. وقتی از خود حسین می‌گویی، یعنی دلدادگی یعنی عشق و عاشقی در راستای منطق و شعور حسینی و چه عشق و انرژی زیبایی که تا ابد پایدار خواهد بود.
عاشورا و محرم ۱۴۴۴ قمری را هم‌پشت سر گذاشتیم و اربعین حسینی را در پیش داریم، واژه عاشورا و نهضت حسینی بدون ذکر نام زینب معنا ندارد، پس باید از زینب گفت، از خود زینب، از بزرگی و عظمت وجودی و فکری او گفت، نه از اسیری و دشنام، نه از مجلس شام و دربار یزید، چراکه با ذکر این موارد شوکت و عظمت این بزرگ بانوی اسلام را پایین آورده‌ایم، باید از خطبه او گفت، از برابری زن و مرد که به ما آموخت و آن را فریاد زد، باید از تحجر و تعصبات و تحریف واقعیات که او زیر پا له کرد گفت، باید از عاشقی و عشق او به زیبایی سخن گفت که در عصر عاشورا چه زیبا آن را توصیف کرد، باید از تعهد مثال‌زدنی‌اش گفت، از غیرت و دلاوری، از آزادگی و زیر بار زور و ظلم نرفتن گفت و باید از راه و تفکر حسینی که زنده نگاهداشت گفت و امروز پس از ۱۴۴۴ سال هم باید گفت، ولی باصداقت از واقعیات، از مبارزه با تحریف و دروغ و انحراف، از نفی نمادهایی که هیچ سنخیتی با حسین و راهش ندارد و ان زمانی است که حسین و زینب را آن‌طور که بودند بشناسیم.
در این روزها که راهپیمایی اربعین پس از سه سال و با بسیج کلیه امکانات شروع‌شده و جمعیت بسیاری در آن حاضر هستند و شاهد بی تعهدی و خلف وعده و عدم همکاری دولت عراق هستیم، انشااله بیش از راه کربلا، راه حسین و پیروی کامل از تفکر و اندیشه و آزادگی او از مدنظر باشد و بدانیم پیروی از راه حسین در هر کجای این کره خاکی، جامانده ندارد و در شگفتم از واژه جاماندگان که به نرفتگان راهپیمایی اطلاق می‌شود، زیرا راه مولا و سرور آزادگان جهان، نه جامانده دارد و نه جامانده می‌خواهد.