غیبت امام موسی صدر44 ساله شد

سید موسی صدر، در روز ۱۴خرداد ۱۳۰۷، در قم به دنیا آمد. پدر او سید صدرالدین صدر، جانشین شیخ عبدالکریم حائری مؤسس حوزه علمیه قم و از مراجع بزرگ زمان خود بود. دبستان و دبیرستان را در قم گذراند و در خرداد ۱۳۲۲ رسماً به حوزه علمیه قم وارد شد. در ۱۳۲۹ به همراه عبدالجلیل جلیلی وارد دانشگاه تهران شد و در ۱۳۳۲ در لیسانس رشته «اقتصاد در حقوق» فارغ‌التحصیل شد. این دو احتمالاً نخستین روحانیانی بودند که در ایران تحصیلات آکادمیک داشتند. در ۱۳۳۲ برای ادامه تحصیلات حوزوی به نجف رفت و تا ۱۳۳۷ در آنجا ماند. پس از بازگشت به قم، مسئولیت سردبیری مجله «مکتب اسلام» را عهده‌دار شد. در اواخر ۱۳۳۸ و به دنبال توصیه‌های افرادی همچون آیت‌الله بروجردی و سید محسن حکیم، وصیت سید عبدالحسین شرف‌الدین رهبر متوفی شیعیان لبنان را پاسخ گفت و به لبنان رفت. از ابتدای ورود به لبنان، مطالعاتی را به‌منظور ریشه‌یابی عوامل عقب‌ماندگی شیعیان لبنان آغاز کرد. حاصل این مطالعات، برنامه‌های کوتاه‌مدت، میان‌مدت و درازمدتی بود. در ۱۳۳۹ و پس از تجدید سازمان جمعیت خیریه «البر و الاحسان»، با تنظیم برنامه‌ای ضربتی برای تأمین نیازهای مالی خانواده‌های بی‌بضاعت، تکدی‌گری را به‌کلی از سطح شهر صور و اطراف آن برانداخت. از اولین روزهای ورود به لبنان در ۱۳۳۸، با طرح شعار «گفت‌وگو، تفاهم و همزیستی»، پایه‌های روابط دوستانه را با رهبران دینی مسیحی و اهل سنت آن کشور بنا نهاد. حمایت او از بستنی‌فروشی مسیحی در شهر صور، توجه تمامی محافل مسیحی لبنان را به سمت خود جلب کرد. از اواخر ۱۳۴۱ حضور گسترده او در کلیساها، دیرها و مجامع مسیحیان آغاز شد. سخنرانی‌های تاریخی صدر در دیرالمخلص واقع در جنوب، وکلیسای مارمارون در شمال لبنان در این سال‌ها، تأثیرات معنوی عمیقی بر مسیحیان آن کشور بر جای نهاد.در نیمه دوم دهه چهل و پس از آماده شدن اولین کادرهای نظامی مقاومت لبنان، ده‌ها تن از جوانان مبارز ایرانی به لبنان آمدند و زیر نظر آنان فنون نظامی را فراگرفتند. در  تابستان ۱۳۴۵ و پس از اجتماعات عظیم و شیعیان لبنان در بیعت با او، از حکومت وقت درخواست کرد تا همانند دیگر طوایف آن کشور، مجلسی برای سازمان‌دهی طایفه شیعه و پیگیری مسائل آن تأسیس شود. مجلس اعلای شیعیان که اولین بخش از برنامه درازمدت او به‌شمار می‌رفت، در خرداد ۱۳۴۸ تأسیس و خود با اکثریت آرا به ریاست آن انتخاب شد. پس از جنگ شش‌روزه اعراب و اسرائیل در ۱۳۴۶ به دیدار پاپ رفت و نشستشان که نیم ساعت پیش‌بینی‌شده بود، به تقاضای پاپ بیش از دو ساعت به درازا کشید. از ۱۳۴۸ تا ۱۳۵۲ با دولت وقت لبنان به گفت‌وگو نشست تا آن را برای اجرای پروژه‌های زیربنایی و وظایف قانونی خود در قبال مناطق شیعه‌نشین و محروم آن کشور ترغیب نماید. در پی امتناع دولت لبنان از پذیرش این مطالبات، در اوایل ۱۳۵۳ به رهبری موسی صدر راهپیمایی‌های مردمی عظیمی در شهرهای بعلبک، صور و صیدا علیه دولت به وقوع پیوستند. اوج‌گیری بحران داخلی لبنان، او را بر آن داشت تا برای حفظ ثبات کشور، توده‌های مردم را موقتاً از عرصه رویارویی با دولت تا آمدن رئیس‌جمهور جدید کنار بکشاند. با آغاز جنگ داخلی لبنان در فروردین ۱۳۵۴، تمامی تلاش‌هایش مصروف پایان دادن به این بحران شد. در خرداد آن سال در مسجد عاملیه بیروت اعتصاب غذا کرد و به پشتوانه مشروعیت مردمی و مقبولیت وسیع خود در میان تمامی مذاهب، آرامش را به تابستان لبنان بازگردانید که مدتی بعد دیگربار آتش جنگ شعله‌ور شد. در زمستان ۱۳۵۰ و بر اساس تقاضای مراجع وقت، درباره برخی زندانیان سیاسی با شاه گفت‌وگو نمود که بعضی از آنان ازجمله هاشمی رفسنجانی، اندکی بعد از زندان آزاد شدند. در ۱۳۵۶ برای دکتر شریعتی، نماز میت و تدفین را بجا آورد و مراسم چهلمین روز درگذشت او را در بیروت برگزار کرد. سید موسی صدر در ۳ شهریور ۱۳۵۷ و در آخرین مرحله از سفر دوره‌ای خود به کشورهای عربی، بنا بر دعوت رسمی معمر قذافی وارد لیبی شد و در روز ۹ شهریور ربوده شد. شواهد گواه آن‌اند که او هرگز خاک لیبی را ترک نگفته است.