در سوگِ پیری که رکورددار گینس شد!

همدلی| «رکورددار گینس»، «مخترع «آ با کلاه»»، «پیرترین معلم ایرانی» و... تنها برخی از القاب او هستند؛ با این حال، حسین وحیدی که می‌گفت معلمی عشق اوست، در جوانی نمی‌خواست معلم شود. حسین وحیدی در هشتم اسفندماه ۱۳۰۴ در قزوین متولد شده بود. علی‌رغم این‌که می‌گفت در جوانی نمی‌خواست معلم شود، این شغل را از ۱۹سالگی و در قزوین آغاز کرد و هشت سال بدان مشغول ماند. در همین دوران، معلم شهید رجایی بود؛ و به روایت خودش کمتر از یک سال معلم او در چهارم ابتدایی بود و بعد به تهران منتقل شد؛ شهید رجایی همشهری‌اش بود و یک نسبت فامیلی سببی هم با وحیدی داشت و به گفته او، دانش‌آموز خوبی بود. پس از دوران تدریس در قزوین، در سال ۱۳۳۱ به تهران منتقل و در شمیران مشغول تدریس شد و در نهایت، سال ۵۵ پس از ۳۲سال خدمت بازنشسته شد. وحیدی اما به تدریس ریاضیات ادامه داد و رکورد ملی طولانی‌ترین زمان تدریس را از آن خود کرد و بیش از هفتادسال به‌طور پیوسته درس داد و پس از ثبت رکورد آسیایی برای ۷۷سال سابقۀ تدریس موفق، مؤثر و مستمر ریاضیات، در لیست رکوردداران گینس (در حوزۀ طول میزان سال‌های تدریس) نیز قرار گرفت.  
او در گفت‌وگویی با ایسنا، به دوران تدریسش در قزوین پرداخته و حتی معتقد بود خیلی زودتر از آنکه به حرف اول الفبا، «آ با کلاه» بگویند، او این نام را روی این حرف گذاشته است و می‌گفت: «مخترع آ باکلاه من بودم ولی خودم نمی‌دانستم. تلفظ الف مدی و انتقال آن به بچه‌ها سخت بود. یکی از همکارانم می‌گفت بگوییم آ شاپویی؛ آن موقع کلاه شاپویی تازه مد شده بود و بچه‌ها نمی‌شناختند. خودم اسم الف مدی را آ با کلاه گذاشتم و این‌طور به بچه‌ها درس می‌دادم. 
بعد که به تهران آمدم، دیدم که تازه شروع کرده‌اند این اسم را روی الف گذاشته‌اند و می‌گویند آ با کلاه.» حسین وحیدی بر این باور بود که باید علت علاقه نداشتن و فرار از درس و مدرسه و بعد کشور را ریشه‌یابی کرد؛ او می‌گفت: اگر فرهنگ ما درست شود همه‌چیز درست می‌شود. از من دیگر گذشته است و این‌ها را برای آینده می‌گویم. وحیدی می‌خواست تا زمانی که نفس دارد معلم باشد، اما سرانجام چند روز پیش به علت بیماری ریوی در بیمارستان فیروزگر تهران درگذشت و پیکر او در روز چهارشنبه (۱۲مردادماه ۱۴۰۱) تشییع شد.