پروانه بهار، دختر ملک‌الشعرای بهار درگذشت

پروانه بهار که نام کاملش «ملک پروانه» است در سال ۱۳۰۷ به دنیا آمد و پس از ملک هوشنگ، ماه ملک و ملک دخت، چهارمین فرزند محمدتقی بهار، ملقب به ملک‌الشعرا، بود. او یک برادر و یک خواهر کوچک‌تر به نام‌های ملک مهرداد و ملک چهرزاد هم دارد. 
«ملک‌پروانه بهار»، دختر ملک‌الشعرای بهار شاعر و ادیب نام‌آور ایرانی در ۹۴سالگی بر اثر کهولت سن در ایالت کالیفرنیای آمریکا درگذشت. غزل جمشیدی -خواهرزاده ملک‌پروانه بهار- با انتشار عکسی در صفحه اینستاگرامش، این خبر را با شعری از آن ادیب بزرگ اعلام کرد که «آن شمع دل‌افروز از خانه من رفت، پروای گلم نیست که پروانه من رفت.»
 پروانه بهار که نام کاملش «ملک پروانه» است در سال ۱۳۰۷ به دنیا آمد و پس از ملک هوشنگ، ماه ملک و ملک دخت، چهارمین فرزند محمدتقی بهار، ملقب به ملک‌الشعرا، بود. او یک برادر و یک خواهر کوچک‌تر به نام‌های ملک مهرداد و ملک چهرزاد هم دارد. 
مهرداد بهار، متولد ۱۳۰۸، خود اسطوره‌شناس و پژوهشگری شاخص بود در آبان ۱۳۷۳ پس از ابتلا به سرطان خون درگذشت.
 با درگذشت پروانه، حالا فقط ششمین و کوچک‌ترین فرزند ملک‌الشعرا از او به یادگار مانده است؛ ملک چهرزاد که در تهران زندگی می‌کند. پروانه بهار سال‌ها پیش به آمریکا مهاجرت کرد و از او دو فرزند (بابک و سودابه) به یادگار مانده که هر دو در آمریکا زندگی می‌کنند. پروانه بهار در آمریکا به تحصیلاتش ادامه داد و در رشته کتابداری فوق‌لیسانس گرفت.
محمدتقی بهار (ملک‌الشعرا) متولد ۱۲۶۵ خورشیدی در مشهد بود و علاوه بر درخشش در عرصه شعر و ادبیات، از مهم‌ترین نویسندگان، روزنامه‌نگاران و سیاستمداران اواخر دوره قاجار و دوران پهلوی به شمار می‌آمد. در سال‌های آخر عمر ملک‌الشعرا، به دلیل ابتلا به بیماری سل برای معالجه به لزن در سوئیس رفت و قصیده «به یاد وطن» از درخشان‌ترین آثار بهار است که همان‌جا سرود. اما دست تقدیر با بهار ادبیات ایران هم‌ساز نبود و او که دو سال پیش‌تر نماینده مجلس و مدتی وزیر فرهنگ در کابینه قوام‌السلطنه بود، چنان در تنگنای مالی بود که ناچار شد معالجه را رها کند و به ایران بازگردد. 
در دوران یک سال واندی اقامت بهار در سوئیس، این ملک‌پروانه ۲۱ساله بود که در آن روز‌های سخت بیماری و دوری از وطن، یار و همراه پدر بود. 
پروانه بهار خاطرات زندگی‌اش و ازجمله خاطرات آن روز‌ها را در کتابی به نام «مرغ سحر: خاطرات پروانه بهار» نگاشته است که اولین بار در سال ۱۳۸۲ منتشر شد. خاطرات پروانه بهار، بار دیگر، ضرورت زندگینامه نویسی و اهمیت ثبت خاطرات مشاهیر ادبی را پیش چشم می‌آورد. 
تمام جزئیاتی که دختر شاعر از پدرش وصف کرده، چون تکه‌های پازلی در تکمیل چهرۀ این ادیب فرزانه به کار می‌آید: چهره‌ای از شاعری خویشتن‌دار، آزادی‌خواه، مهربان و مقاوم. درویشی در کسوت پادشاه.