مزدی که دعایی گرفت

محمود دعایی اگرچه همیشه نگاهی مثبت به همه داشت، خود ممدوح اهل علم، ادب و اندیشه بود. باآنکه سالیان متمادی رسانه‌ای از بیت‌المال به نمایندگی از حاکمیت را در اختیار داشت، ولی ارتزاقی به‌جز سهم طلبگی از آن بنگاه بیت‌المال و حتی چند دوره نمایندگی مجلس و نداشت و نخواست. ولی  همواره با علم، حلم و ادب دعاگوی همه ملت ایران از هر گروه و جناح بود. او در موقعیتی بی‌نظیر که این روزها از بسیاری مسئولان دریغ می‌شود، با خاطره‌ای خوش و نامی نیک، از میانمان رفت و این بیت سعدی نیکو سخن را به زیبایی معنا کرد: «سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز/مرده آنست که نامش به نکویی نبرند.»
حضور و سابقه او در مبارزات آزادی‌خواهانه ضد استبدادی و حرمتی که نزد رهبران انقلاب داشت، از او درختی تنومند ساخته بود که همه سلیقه‌های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی در زیر چتر حمایت و حرمت او جمع می‌شدند. در روزگاری که آدم‌ها و چهره‌ها یا به این جناح یا به آن جناح وابسته‌اند و مغضوب گروه مقابل‌اند، هم اعتماد امام و رهبری را جلب کرده بود و مورد وثوق گروه‌ها و چهره‌های مغضوب و مطرود نظام سیاسی و دگراندیشان سیاسی و فرهنگی قرار گرفت
او ساده زیستی را در پندار، گفتار و کرداری تجسم و تعریفی عملی بخشید و به منصه ظهور رساند. الگوی تمام‌عیار از  شهروندی عمل‌گرا برای کلیه نحله‌های فکری، مدعیان دینی و ملی بود. سید محمود دعایی با گفتار و رفتارش  عملاً ترجمان اخلاق در سیاست شده بود.
او اما به‌خوبی مزد این ویژگی‌ها را در این چند روز گرفت. در روزگاری که نیکنامی سکه رایج بازار نیست. اوج تواضع و تکریم نسبت به این مرد بزرگ را همگان دیدند که چگونه افراد و چهره‌هایی که در عرصه سیاست ایران جمع اضداد بودند با حضور در آیین‌های تدفین و ترحیم و ارسال پیام تسلیت حول شخصیت سید محمود دعایی جمع شدند.