مهدی حمیدی شیرازی؛ شاعری علیه حافظ و نیما

مهدی حمیدی شیرازی از شاخص‌ترین شاعران سنت‌گرای معاصر به شمار می‌رود که در آثار منظوم خود بیشتر از سبک‌های سنتی شعر فارسی مانند شاعران شاخص سبک‌های خراسانی، آذربایجانی و عراقی تاثیر پذیرفته است. او در ١٢٩٣ خورشیدی در شیراز پا به عرصه حیات گذاشت. تحصیلات ابتداییاش را در مدرسه‌ شعاعیه شیراز و همچنین متوسطه را نیز در همان‌ شهر بـه پایـان برد. وی برای ادامه تحصیلات در ١٣١٣خورشیدی بـه تـهران آمـد و وارد دانشسرای عالی شد و در ١٣١۶خورشیدی در رشـته ادبـیات فارسی تحصیلات تکمیلی خود را به پایان رسانید. حمیدی پـس از چنـد سال تدریس، دوره دکترای زبان و ادبـیات فارسی‌ را در دانشگاه تهران شروع کرد و در ١٣٢٨خورشیدی از رساله خود با عنوان «شعر فارسی‌ در قرن سیزدهم» زیر نظـر بـدیع‌الزمـان فـروزانفر، احـمد بـهمنیار و سعید نفیسی دفاع کرد. وی‌ سال‌ها استاد ادبیات دانشگاه تهران بود. برخلاف بسیاری از ایرانیان، فارسی‌زبانان و فارسی‌دانانِ عصر تجدد، عقیده چندانی به شعرهای همشهری بزرگش، حافظ، نداشت. «شکوفه‌ها، پس‌ از یک سال (دیوان)، اشـک مـعشوق، زمزمه بهشـت، طلسـم شکسـته، سال‌های سیاه، ده‌ فرمان، فنون و انواع شعر فارسی، فـنون شــعر و کالبد‌های پـولادین آن، سبک‌سری‌های قلم، عشق در بدر( سه جلد)، شاعر در آسمان، فرشتگان زمین، دریای گوهر، بهشت سخن، شـاهکارهای فـردوسی، عروض حمیدی، عطار در مثنوی‌های‌ گزیده او، شعر فارسی‌ در سده سـیزدهم، بـحثـی دربــاره ســعدی، ترجمه ماه‌ و شش پنی از سامرست مـوآم از جمله آثار ماندگار حمیدی شیرازی به شمار می‌روند. نکتـه قابـل ذکـر ‌این‌که حمیـدی شـیرازی از سنگرداران شعر کـلاسیک‌ بـود و تا لحظه‌های آخر عمر بر سـر عقیـده‌ خـویش‌ اسـتوار مانـد. او در اشعار و نظریات خود به نیما و شعر نو هم طعنه می‌زد. حـمیدی‌ در شــیوه بیـان از نظـامی، خاقـانی، سـعدی و حــافظ، شــاعران بـزرگ سـبک آذربایجانی و عراقی نیز تأثیر پذیرفته است. عمر ۷۲ساله حمیدی شیرازی یکسره صرف تـحقیق و پـژوهـش، تــدریس و شـعر و شـاعری شـد. سرانجام‌ وی در ۲۳ تیر ١٣٦٥ خورشیدی چشم از جهان فرو بست و در حافظیه‌ شـیراز بـه‌ خـاک سـپرده شد.