تفاوت فوتبال اروپا و آسیا بیرون از مستطیل سبز

جام ملت‌های اروپا در حال برگزاری است و رقابت‌ها با حضور نسبی تماشاگران ادامه دارد. در بازی بین دو تیم فرانسه و مجارستان ۶۷ هزار تماشاگر حضور داشتند که یادآور روزهای قبل از کرونا و شیوع فراگیر و خطرناک آن است. به اعتقاد مردم و کارشناسان، فوتبال و دیگر ورزش‌ها بدون حضور تماشاگران کمترین هیجان و رونق را از نظر اقتصادی و اجتماعی دارد. به عنوان مثال اگر زیرساخت‌ها و تدابیر بهداشتی تا الان در آسیا انجام شده بود همین دیدارهای تازه تیم ملی فوتبال کشورمان می‌توانست در ورزشگاه آزادی برگزار شود تا شور و شوق و هیجان تازه‌‌ای در اجتماع به وجود بیاید. اما این موضوع دقیقا نکته و گرهگاه اصلی ماجراست و تفاوت فوتبال ریشه‌دار و قدرتمند اروپا با فوتبال بی‌برنامه و کم‌رمق آسیاست. برنامه‌ریزی در اروپا چنان دقیق و حساب شده است که علاوه بر جام ملت‌های اروپا و لیگ ملت‌های اروپا، لیگ قهرمانان و لیگ اروپا به طور منظم و بدون کمترین حاشیه و ایراد برگزار می‌شود و تازه در لابه‌لای این تقویم منظم هم به طور مداوم کشورهای صاحب فوتبال دیدارهای دوستانه با هم دارند و ازاین راه آمادگی اقتصادی و بدنی خود را به اوج می‌رسانند‌. در آسیا اما با هزار اما و اگر و ترفند مسابقات به تعویق می‌افتد و به دلیل اختلافات زیاد و لابی‌های سیاسی حق میزبانی از کشوری گرفته و به کشور دیگر داده می‌شود و آب هم از آب تکان نمی‌خورد. تفاوت فوتبال اروپا و آسیا در فوتبال بازی کردن نیست که مشخص می‌شود بلکه در مقدمات و ساختارهای فوتبال است که خودش را نشان می‌دهد. جایگاهی که فوتبال و تفریح در سازمان عمومی آن کشورها دارد برنامه‌ریزانشان را ملزم به برنامه‌ریزی دقیق و اجرای آن می‌کند؛ چیزی که حداقل در اغلب کشورهای آسیایی غایب است و از قرار معلوم به این زودی‌ها درست نمی‌شود. در آسیا بیشتر ورزش و فوتبال به خصوص در کشورهایی مثل ما برای سرپوش گذاشتن بر مشکلات دیگر و به دست گرفتن احساسات مردم است، اما در اروپا و کشورهای صاحب فوتبال از این راه سنت قدرتمندشان زنده‌تر به حیاتش ادامه می‌دهد و به تبع آن روحیه اجتماعی و حضور میدانی مردم افزایش می‌یابد. یک رقابت ورزشی مثل فوتبال پیش از آنکه در زمین آغاز شود مقدمات زیربنایی و سازمانی قوی می‌خواهد که آن‌ها ملزوماتش را شناسایی کرده‌‌اند و می‌دانند چگونه انجامش دهند، اما در بیشتر کشورهایی آسیایی مثل اغلب کارهایشان فقط امید به ظرفیت مردمی و فردی و هیجانی دارند.