درد بی درمان مسکن و اجاره بها
طاهر اکوانیان (روزنامه نگار)از قصههای پر آب چشمی که در کشور ما تمامی ندارد یکی بحث اجارهبها و حواشی مربوط به آن است. اجارهنشینها با این شرایط و چشماندازی که وجود دارد باید قید خانهدار شدن را بزنند و از محلهای به محلهای دیگر نقل مکان کنند و دائم در عذاب باشند. با افزایش بیرویه و سرسامآور رهن و اجارهبها این وضعیت در روزها و ماههای آتی بدتر هم خواهد شد و مردم که پناهی ندارند و نمیدانند با درآمد کم و تورم وحشتناک چگونه از پس ابتداییترین مخارج برآیند. دولت هم که مثل اغلب برنامهریزیهایش در مورد تثبیت رهن و اجاره بها ناکام بوده و حتی با نرخهای دستوری خودبه خود موضوع را پیچیدهتر میکند و به عبارتی صاحبخانهها و مستاجران را رودرروی هم قرار میدهد. در جدیدترین مورد بر اساس مصوبه ستاد ملی کرونا مهلت ثبت نام اشخاص واجد شرایط برای دریافت تسهیلات کمک ودیعه اجاره مسکن تا پایان شهریور ماه 1400 تمدید شده و بانکها و موسسات اعتباری موظفند حداکثر تا پایان آذر امسال تسهیلات مذکور را پرداخت کنند. سقف مبلغ این تسهیلات برای کلانشهر تهران 70 میلیون تومان، سایر کلانشهرها 40 میلیون تومان و سایر شهرها 25 میلیون تومان تعیین شده که نسبت به وام ودیعه سال گذشته به ترتیب 20، 10 و 10 میلیون تومان افزایش یافته است. اولا این افزایش ناچیز با این حجم از تورم و گرانی و بالارفتن اجاره بها همخوانی ندارد و دوما اینکه اقساط این وامها در صورت پرداخت شدن لز طرف بانکها-که خود مصیبتی است و دوندگیها و کاغذبازیهای بسیار میخواهد- کار هر مستاجری نیست. معلوم نیست تا کی قرار است به شکل بیرویه نرخ رهن و اجاره افزایش یابد و برنامهریزان هم لنگلنگان به دنبال راه و چارهای باشند که بتواند اندکی از مشکلات مردم بلاتکلیف و سرگردان را برطرف کنند. این معضل همیشگی در فصل جابهجاییها که در پیش است بار بیشتری از مشکلات را روی خانوادهها میگذارد و نمیگذارد زندگیشان هیچ وقت به روال عادی برگردد. زندگیای که در هجوم جابهجابی و فکر کردن برای تهیه پول اجارهبها سپری میشود آرامش و امنیت را زایل میکند و مستاجر خانه به دوش کمترین توان مقابله با مشکلاتی را که از پس این معضل پدیدار میشود ندارد. دولت و سیاستگذاران در این زمینه باید فکری ریشهای و اقدامی اساسی کنند نه اینکه با این برنامههای عجولانه و وامهای سنگین باری اضافه بر دوش مردم بگذارند.