چشمانم را بستم و تجسم کردم در حضور تماشاگر می‌نوازم

محمدامین اکبرپور؛ نوازنده تار و سه‌تار، هفته گذشته کنسرتی آنلاین در سری اجراهای آنلاین «ماه و نوا» داشت. او دراین‌باره گفت: به اعتقاد من کنسرت، کنشی بین هنرمند و مخاطب است و تماشاچی و هنرمند باید نفس به نفس پیش روند؛ به همین جهت ازآنجایی‌که تماشاچی در کنسرت‌های آنلاین حضور ندارد، طبیعی است که این اجراها شرایطی مطلوب نداشته باشد. ولی در این وضعیت چاره دیگری نیست و البته تجربه این نوع از اجرا نیز خالی از لطف نبود. این هنرمند اضافه کرد: از اسفند ۹۸ که کرونا در کشور شیوع پیدا کرد تاکنون تنها یک‌بار کنسرت آنلاین داشته‌ام و ازآنجاکه تجربه جدیدی برایم بود و فضا تا حدی غریب، نهایت تلاشم را کردم که فضا را همانند زمانی که مخاطب در سالن حضور دارد، برای خود تجسم کنم و در راستای این کار، حین اجرا چشمانم را بسته و تماشاگرها را در سالن تصور کردم. البته به‌شخصه این‌گونه هستم که در حضور مخاطب اجرای مطلوب‌تری را به نمایش می‌گذارم اما با توجه به شرایط کرونا و اولین اصل که سلامتی انسان‌ها است به‌ناچار مجبور به برگزاری کنسرت آنلاین بودم. امیدوار هستم با گذر از شرایط حاد کرونایی بتوانیم به‌صورت زنده برای مخاطبان خود اجرا کنیم که حتی اگر تنها ۲۰ نفر هم در سالن باشد، به اجرای آنلاین برتری دارد.
این نوازنده موسیقی ایرانی در پاسخ به این سؤال که شرایط کرونایی تا چه حد بر کسب‌وکار او به‌عنوان یک هنرمند موسیقی ایرانی اثرگذار بوده است؟ به ایسنا گفت: با بروز شرایط کرونا وارد حوزه تدریس آنلاین و بیزینس‌های مجازی شدیم. از طرفی اگر مثلاً درآمد ما افزایش یافت، چون همه‌چیز تا چند برابر با افزایش قیمت روبه‌رو شد، اتفاق خاصی ازلحاظ درآمدی برای ما رقم نخورد و در خوش‌بینانه‌ترین حالت شاید بتوان گفت تنها با افزایش تورم هم‌تراز شد.
اکبرپور همچنین درباره منافع اجراهای زنده برای او و همکارانش تصریح کرد: اجرای زنده پیش از کرونا هم برای کسانی که موسیقی دستگاهی کار می‌کرده‌اند منبع درآمد خاصی به‌حساب نمی‌آمده است. من در سال ۹۴ هشت تألیف به صحنه بردم و بابت هر هشت‌تا خیلی تلاش کردیم و به لطف و حمایت همکاران و هنرجویان توانستیم اجراها را پشت سر بگذاریم ولی درنهایت به درآمد خاصی نرسیدیم و تنها توانستیم حداقل دستمزدی به نوازنده‌ها پرداخت کنیم. با شیوع کرونا تنها اتفاقی که برای ما افتاد این بود که فعالیت گروه‌هایمان متوقف شد.
همچنین از او پرسیده شد که به نظر او حمایت از هنرمندان موسیقی ایرانی در دوران کرونا با تخصیص برنامه‌هایی مانند اجرای آنلاین به چه صورت بود؟ او بیان کرد: هیچ‌وقت شرایط راضی‌کننده نیست. ما به‌عنوان یک هنرمند موسیقی دوست داریم در برنامه‌های تلویزیونی ساز بزنیم، سازهایمان نمایش داده شود، در ماه برنامه‌های متعددی برای حضور در کنسرت‌ها داشته باشیم و کسب درآمد کنیم. ولی در این دو سال خود من تنها یک‌بار آن‌هم به پیشنهاد یکی از دوستان عزیزم برای اجرا در کنسرت‌های آنلاین دعوت شدم. هنرمندان موسیقی زیادی در تهران و شهرستان‌ها داریم که بسیار هم خوب ساز می‌زنند ولی هیچ‌وقت حمایتی از آن‌ها صورت نگرفته است. البته دست‌اندرکاران این برنامه‌ها هم مقصر نیستند و این دولت است که باید حمایتی کلی از هنرمندان داشته باشد. در این شرایط خیلی از آموزشگاه‌های موسیقی تعطیل شدند و اگر هم فعال هستند کار آن‌ها همانند سابق نیست. پس هنرمندان از کجا باید کسب درآمد کنند؟ این هنرمند ادامه داد: موسیقی به دست چند نفر خاص است که اسپانسرها تنها به سراغ آن‌ها می‌روند؛ چون کارشان عامه‌پسند است ولی از هنرمندان موسیقی نواحی یا دستگاهی که هنرشان بخشی از تاریخچه فرهنگ و هنر ما است، حمایتی صورت نمی‌گیرد. تاکنون با مودت و همدلی پیش رفته‌ایم ولی نمی‌توان همیشه به همین صورت ادامه داد؛ چون چهار بار که به نوازنده کمتر ازآنچه حق‌الزحمه او می‌شود پرداخت کنی دیگر آن فضای دوستی از بین می‌رود و حتی به دشمن شما بدل می‌شود. از این هنرمند درباره حضور مداوم چهره‌های تکراری در سمت‌های موسیقی پرسیده شد. او گفت: بر اساس آنچه تاکنون تجربه کرده‌ایم، معمولاً قشر متخصص جامعه به خاطر عملکرد سازمان‌های مربوطه سعی کرده که به این کارها ورود نکند و فاصله‌ای را رعایت کند. بنابراین به این امر اصلاً تن نمی‌دهند که بخواهد اعتباری را که طی سال‌ها با زحمت به دست آورده‌ یک‌شبه با پذیرفتن سمتی که حرف‌وحدیث‌های زیادی خواهد داشت، از بین ببرد. البته یک عده از دوستان متخصص نیز در این سمت‌ها حضور دارند که از قبل بوده‌اند، راه و چاه را بلد هستند، ارتباطات خاصی دارند و سرعت عمل دارند که معمولاً هم از این‌ها استفاده می‌شود و البته علاقه‌ای هم به کناره‌گیری نشان نمی‌دهند. همه این‌ها دست‌به‌دست هم می‌دهد و باعث می‌شود که یک ارگان موسیقایی بازدهی را که باید نداشته باشد.