كسره اضافه:

كسره اضافه در حقيقت مصوت كوتاه «ـــِــ» (e) است كه ميان مضاف و مضاف‌اليه يا ميان موصوف و صفت قرار مي‌گيرد. مثال:ديوار باغ (مضاف و مضاف‌اليه) ديوار بلند (موصوف و صفت)
اگر كسره اضافه بعد از كلمه‌اي كه مختوم به صامت است، بيايد، در نوشتار علامت خاصي ندارد، (و اگر احياناً علامت خاصي داشته باشد علامت «زير» (كسره) مي‌گذاريم).
كسره اضافي بعد از كلمه بيايد كه مختوم به مصوت «آ» (a) و «او» (U) باشد، بعد از آن كلمه صامت ميانجي «ی» مي‌آيد. مثال: خدا + مهربان= خدای مهربان. آهو + دشت = آهوی دشت.
كسره اضافی بعد از مصوت «ی» در گفتار، صامت ميانجی «ی» مي‌آيد، ولي در نوشتار، علامتی نمي‌گيرد: كشتي + بزرگ = كشتيِ بزرگ. ماهی + دريا = ماهيِ دريا
بعد از مصدر مركب «او» (ow) در گفتار، صامت ميانجي «و» (v) مي‌آيد، ولي در نوشتار، علامتي نمي‌گيرد، مثال:راهرو + باريك = راهروِ باريك. خسرو + خوبان = خسروِ خوبان
بنابراین:
ننويسيم                      بنويسيم
خسروی خوبان            خسرو‍ِ خوبان
دوی صدمتري             دوِ صدمتري
راهروی تاريك             راهروِ تاريك