اینجا قرمز است؛ چکار کنیم؟

وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در نرم‌افزار ماسک، آخرین وضعیت شهرهای کشور را از نظر رنگ‌بندی اعلام کرد  که بر اساس این رنگ‌بندی جدید تهران و کرج و شهرهای مختلف دیگر نیز در وضعیت قرمز قرار گرفتند. وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی هم که که مثل آدم بی‌طرف و بی‌تقصیری حرف می‌زند، این چند روزه بارها اعلام کرده بود که در آینده نزدیک شاهد تغییر متغیرهای رنگ‌بندی‌ شهرهای کشور و در نظر گرفتن مولفه‌های تاثیرگذار مانند ویروس جهش یافته خواهیم بود و محدودیت‌ها متناسب با رنگ‌بندی‌های جدید، ابلاغ خواهد شد.‌ حالا با این وضعیت جدید باید دید چه موانع و محدودیت‌های تازه‌ای به وجود خواهد آمد و این دوره خطرناک و کشنده چگونه و با چه تدابیری پشت سر گذاشته خواهد شد. البته مطابق مصوبه ستاد ملی مقابله با کرونا در شهرهای با وضعیت قرمز فقط مشاغل ضروری گروه یک فعالیت می‌کنند و ادارات و سازمان‌ها نیز باید با یک سوم نیروهای خود فعالیت کنند و بقیه نیروها به صورت دورکار کار معمول خود را انجام می‌دهند و به نظر می‌رسد از این بابت مشکل حادی پیش نیاید. رفت و آمد به شهرهای قرمز و نارنجی هم که با این شرایط با پلاک غیر بومی ممنوع است. اما باید اشاره کرد این دستورالعمل‌ها که تا اینجای کار در موارد متعدد نقض شده و هیچ گاه به صورت کامل و تمام اجرا نشده است، اگر دوباره با همان روال قبلی اجرا شوند مصیبت فاجعه‌بارتر از آن است که قابل پیشگیری باشد. چرا که به طور معمول در این گونه موارد اقشار ضعیف و بی‌پشتوانه بیشترین خسارت را از این محدودیتها و موانع متحمل می‌شوند و دستشان هم به جایی بند نیست و درآمد ثابتی هم ندارند تا به آن دلخوش باشند. طبق پیش‌بینی‌ها با این روند نزدیک به ۳میلیون نفر بیکار می‌شوند و بیشتر از این تعداد هم درآمدشان خیلی کمتر از قبل می‌شود. با احتساب خانواده‌های این تعداد و خسارات این مدت گذشته به افراد دیگری از این دست باید منتظر خیل عظیم زیان‌دیده‌ها، بیکاران و فقرایی باشیم که به جمعیت قبلی اضافه می‌شوند و همچنان هیچ امیدی به بهبود وضع موجود ندارند. حالا که وضعیت در پایتخت و اغلب شهرهای بزرگ کشور قرمز شده یا رو به قرمزی می‌رود، مردم باید چه‌کار کنند و از کجا این همه خسارت را جبران کنند؟ موج جدید کرونا با موج دوباره انداختن تقصیر به گردن مردم چه مشکلی را از روی دوش مردمی برمی‌دارد که نه راه پس دارند و نه راه پیش؟ رها کردن این حجم از مردم به حال خود و فقط تاکید و اصرار بر محدودیت‌ها و موانع، بدون شک گرفتاری‌های اقشار آسیب‌پذیرتر و مردم نیازمند به حضور فیزیکی در محل کار و شهر را بیشتر از قبل خواهد کرد.