روزی که حصبه پروین شعر فارسی را گرفت

رخشنده اعتصامی معروف به پروین اعتصامی «از مشهورترین شاعران معاصر و یکی از معدود شاعران مشهور زن ایران» است. او که متولد سال ۱۲۸۵ در تبریز بود، از کودکی، فارسی، انگلیسی و عربی را نزد پدرش آموخت و از همان زمان زیر نظر پدر و استادانی چون دهخدا و ملک الشعرای بهار سرودن شعر را آغاز کرد. پدر وی یوسف اعتصامی، از شاعران و مترجمان معاصر بود که در شکل‌گیری زندگی هنری پروین و کشف استعداد و گرایش وی به‌سرودن شعر، نقش مهمی داشت. 
در ۲۸ سالگی ازدواج کرد اما به دلیل اختلاف فکری با همسرش، از او جدا شد و  بعد از جدایی، مدتی در کتابخانه دانشسرای عالی به شغل کتابداری مشغول شد. پروین قبل از دومین نوبت چاپ  اشعارش، بر اثر بیماری حصبه در سن ۳۵ سالگی درگذشت و در حرم حضرت معصومه، در آرامگاه خانوادگی‌اش به خاک سپرده شد. زادروز پروین اعتصامی ‌‌«۲۵ اسفند‌‌» به‌عنوان «روز بزرگداشت پروین اعتصامی» نام‌گذاری شده است. 
تنها اثر چاپ و منتشر شده از وی دیوان اشعار اوست که دارای ۶۰۶ شعر شامل اشعاری در قالب‌های مثنوی، قطعه و قصیده است. اشعار معروف او در قالب مناظره سروده شده است و زبانی فخیم و محکم دارند.  این سروده زیبا از اشعار اوست: ‌‌«بلبل آهسته به گل گفت شبی/که مرا از تو تمنایی هست/من به پیوند تو یک رای شدم/گر ترا نیز چنین رایی هست/گفت فردا به گلستان باز آی/تا ببینی چه تماشایی هست/گر که منظور تو زیبایی ماست/هر طرف چهره زیبایی هست/پا بهرجا که نهی برگ گلی است/همه جا شاهد رعنایی هست/باغبانان همگی بیدارند/چمن و جوی مصفایی هست/قدح از لاله بگیرد نرگس همه‌جا ساغر و صهبایی هست/نه ز مرغان چمن گمشده‌ایست/نه ز زاغ و زغن آوایی هست/نه ز گلچین حوادث خبری است/نه به گلشن اثر پایی هست/هیچکس را سر بدخویی نیست/همه را میل مدارایی هست/گفت رازی که نهان است ببین/اگرت دیده  بینایی هست/هم از امروز سخن باید گفت/که خبر داشت که فردایی هست‌‌».