مبارزه با کرونا به شیوه ما

معلوم نیست این ویروس کرونا باید به چه شکلی شیوع پیدا نکند یا از هجومش جلوگیری شود؛ وقتی نه خبر از واکسینه شدن هست و نه امکاناتی درخور در هیچ موردی از جمله وسایل حمل و نقل عمومی. ساعت ۹ صبح در یکی از خطوط بی.آر.تی ایستادم و و حدود سه ربع ساعت بیش از ۲۰ اتوبوس پر از آدم آمدند و جا برای سوار شدن نبود. 
من که تقریبا بی خیال کرونا بودم و هر روز با همین شرایط اتوبوس سوم یا چهارم را سوار می‌شدم، دیدم با هیچ فشار و زوری نمی‌توانم سوار بشوم قید سوار شدن در این هجوم و ازدحام را زدم و با تاکسی به مقصد رفتم. در روزهایی که هنوز بوی عیدی و تعطیلات می‌آید و شهر چندان هم شلوغ نیست با این حجم از فشردگی انسان‌‌ها در یک جای بسته و بدون رعایت پروتکل‌‌های بهداشتی چگونه می‌توان مبتلا نشد؟! شهرداری که طی یک عملیات ضربتی کلیه اماکن تفریحی و پارک‌‌ها را به روی مردم می‌بندد، چرا فکری به حال اینجاها نمی‌کند و در این وانفسا مثل همه قصد شعاری عمل کردن دارد! شیوه‌ای که ما در پیش گرفته‌ایم برای مقابله با شیوع کرونا با این تدابیر راه به جایی نخواهد برد و همچون گذشته باید دلخوش به شانس و رسیدن دستی از غیب باشیم. شیوه ما بیش از آنکه واقعا و به شکل راستین و عملی مقابله با شیوع و مهار کرونا باشد به نمایش مبارزه با این ویروس بیشتر شبیه است، چرا که هر جا دوربین باشد و خبرنگار و ارایه آمار حضور داریم و به طور ریشه‌ای در حال مبارزه‌ایم اما در جایی که باید غیبت همیشگی داریم. کرونا با تبلیغات و شعار و نمایش از بین نمی‌رود، و همانطور که آرام و پنهانی می‌آید نیاز به برنامه دقیق، عملی و حقیقی دارد.