فعل بایستن (باید، می‌باید بایست، می‌بایست):

فعل «بایستن» به معنی لازم بودن، ضرورت داشتن و مورد نیاز بودن است که گروهی از روزنامه‌نگاران در بسیاری از مواقع صیغه‌های فعل بایستن را جابه‌جا یا نابه‌جا به کار می‌برند و استنباط‌شان این است که «باید» و «بایست» کاربردی یکسان دارند، در حالی که چنین نیست. به طور کلی، برای بیان التزام از حال تا آینده از فعل «باید» یا «می‌باید» استفاده می‌کنیم، مثل «باید بروم» یا «باید گفت» اما از صیغه‌های «بایست»، «بایستی» و «می‌بایست» برای بیان لزوم وقوع فعل در زمان گذشته، چه انجام شده باشد و چه نشده باشد، استفاده می‌کنیم. مثلاً «بایست می‌رفتم» یا «می‌بایست می‌گفتم» اما جمله «می‌بایست در مسابقه برابر تیم حریف نتیجه خوبی کسب کنیم» بهتر است که به شکل «باید در مسابقه برابر تیم حریف نتیجه خوبی کسب کنیم» مورد استفاده قرار گیرد.