همیشه منتقد نباشیم

 پس از ارایه لیست کابینه پیشنهادی مسعود پزشکیان به مجلس شورای اسلامی شاهد بروز هزاران واکنش منفی نسبت به اسامی اعلام شده بودیم. دلیل این همه انتقاد چیست؟ واقعا قرار بود از کدام کشور و کدام چهره شاخص، آونگارد و نمره بیست را به مجلس معرفی کنیم؟
اول: بروز واکنش‌های عاطفی از سوی کاربران شبکه‎های اجتماعی و عموم مردم عادی است. باور کنیم مردم ما برای چهره سیاسی مانند مصدق می‌میرند، اما از قوام و افرادی مانند او خوششان نمی‌آید. اما واکنش‌های عصبی، قهر و ترک میدان برای کسی که خود را صاحب نظر و دیدگاه سیاسی می‌داند عجیب و تا حدودی غیرقابل فهم است. پس این همه ذکر رویدادهای تاریخی و عبرت گرفتن از تاریخ چه می‌شود؟ گویی هیچ. سوال اینجاست؛ فعال سیاسی اصلاح‌طلب، اصولگرا و سایر کنش‌گران مگر تازه پا در میدان سیاست گذاشته‌اند که از خطوط قرمز فرضی، حقوقی و گاهی وقت‌ها قوانین نانوشته بی‌خبر باشند؟ واقعا قرار بود دکتر پزشکیان کدامین چهره‌ها را به مجلس شورای اسلامی معرفی کند تا امکان اجماع برای آنان فراهم باشد؟ آیا عبور جهانگیری از چنین مجلسی شدنی بود؟ علایی چطور؟ آیا معرفی برخی چهره‌های دیگر امکان پذیر بود؟
دوم: عمده افرادی که این روزها پرچم نقد را نسبت به معرفی افراد کابینه برافراشته‌اند یا تحریمی، کشنگران سیاسی اصلاح‌طلب و یا عموم مردم رای دهنده هستند. تحریمی‌ها که جای خود دارند، نقدها و نظرهای اکثریت شهروندان نیز با توجه به شناخت‌شان از سیاست و الزامات مرتبط با قدرت عادی به نظر می‌رسد. اما مشخص نیست چرا نیروهای اصلاح‌طلب با وجود شناخت نسبی که از محدودیت‌های ساختار قدرت داشته و دارند و خود را به عنوان نیروهای پیش‌رو به جامعه معرفی کرده‌اند و به دنبال شعارهای مسعود پزشکیان در انتخابات وارد میدان شدند چنین بی‌محابا گزینه‌های پیشنهادی را نقد می‌کنند؟ آیا شما در زمان انتخابات برخی از کلیدواژه‌های کاندیدا مطلوب خودتان را فراموش کردید؟ پزشکیان بارها گفته بود مردم از دعواهای سیاسی خسته شدند. تکرار کرده بود که باید از تمام ظرفیت‌های استفاده شود. جایی برای بی‌تجربه‌ها و آنان که کوپنی بالا آمدند نیست. باید از توانایی زنان در کابینه بهره برد. باید بکوشیم سیاست‌های ابلاغی مقام رهبری را اجرا کنیم. و... تا اینجای کار به غیر از معرفی وزیر از اقلیت‌های دینی مسیر را درست پیمایش کرده است. صد البته نیاز است ایشان درباره عدم معرفی چنین گزینه‌ای با مردم به صورت شفاف سخن بگوید که چنین خواهد کرد. فقط اندکی صبر و تامل می‌خواهد.
سوم: تجربه سال‌های اخیر نشان داده هیچکدام از رئیس جمهورها امکان معرفی گزینه‌های مطلوب خود به مجلس را نداشته‌اند. حتی با وجود مجلس‌هایی که بالاترین همکاری را با دولت وقت انجام داده‌اند. نمونه‌اش مجلس ششم که شخص وزیر بهداشت که آقای مسعود پزشکیان باشد را در همان زمان استیضاح کرد و علی عبدلعلی‌زاده، احمد خرم، سید احمدی معتمدی و مرتضی حاجی را. از مجلس ششم نزدیک‌تر به سید محمد خاتمی کدام مجلس را سراغ دارید؟ مجلسی که برای رای آوردن نمایندگان اصلاح‌طلب از نام و نشان سید محمد خاتمی بیشترین استفاده را کسب کرد و در نهایت امر و براساس ضرورت زمانه 5 وزیر کلیدی را به مسلخ استیضاح برد! بنابراین به جای نشر نقدهای بی‌امان و خرده گرفتن به پزشکیان بهتر است نمای میدان سیاست را اندکی وسیع‌تر دید و برخی محدودیت‌ها را در نظر داشت. قرار است کابینه پیشنهادی وضعیت موجود را بهبود بدهد و یا از از صبح تا شب دعوای زرگری را شاهد باشیم؟ واقعیت اینکه پزشکیان در میان حکومت و مردم ایستاده است و کاری بس دشوار برای بازگرداندن کشور به ریل پیشرفت دارد. بهتر است همراه او باشیم تا اینکه گمان کنیم با نوشتن چند توئیت وضعیت به کلی تغییر خواهد کرد؛ توئیت را می‌شود در کسری از دقیقه نوشت و ویرایش و منتشر کرد، اما عبور دادن شخصیت‌های سیاسی و مدیران ارشد همسو و مورد اجماع از سد مجلس و سایر ساختارهای قدرت دشوار است.