محسن صنیعی- این روزها، به طرق مختلف، فشارهای خارجی بر ایران تحمیل شده است و رو به تزاید است. پارلمان اروپا، روز پنج‌شنبه ۲۹ دی در قطعنامه کاملا مرتبط به اعتراضات چندماهه اخیر ایران، خواستار تحریم سپاه و نهادهای زیرمجموعه از جمله بسیج، سپاه قدس و شرکت‌های اقتصادی مربوطه و نیز تحریم بنیاد مستضعفان و بنیاد شهید و امور جانبازان شده است. بناست این مصوبه برای اجرایی شدن در شورای اتحادیه اروپایی بررسی شود. سفرای ایران به وزارت خارجه کشورهای خارجی فراخوانده می‌شوند. ایران از کمیسیون زن شورای حقوق بشر سازمان ملل اخراج شده است. ایران در شورای حقوق بشر سازمان ملل، محکوم شده است. ایران به عنوان شریک روسیه در جنگ اوکراین شناخته شده است و در صورت گسترش درگیری با روسیه، احتمال درگیری با ایران نیز وجود دارد. 
حتی چین هم که مسئولین ایران، آن را شریکی راهبردی می‌دانند، سندی ضد ایرانی را در عربستان امضاء می‌کند. رئیس‌جمهور و نخست‌وزیر عراق، به‌راحتی، از خلیج فارس با عنوانی جعلی یاد کردند. روابط دیگر کشورهای منطقه، همچنان، روابطی عادی نیست. تحریم‌های بین‌المللی گسترده، هر روز گسترده‌تر می‌شود و همچنان در لیست سیاه FATF قرار داریم. امیدی هم به پیگیری مذاکرات برجام وجود ندارد، چه برسد به این که به موفقیت آن امیدی وجود داشته باشد. حمد بن‌جاسم بن‌جبر آل ثانی، نخست‌وزیر پیشین قطر با بیان اینکه وضعیت منطقه خلیج فارس مخاطره‌آمیز شده است، نسبت به اقدام نظامی هشدار داد که می‌تواند امنیت و ثبات را در منطقه تحت‌الشعاع قرار دهد.
 وی افزوده است: «اگر این کشورها (غربی) نتوانند با ایران به توافق هسته‌ای جدید دست یابند و امریکا تسلیحات مورد نیاز را در اختیار اسرائیل قرار دهد، خدای نکرده اقدام نظامی اسرائیل، امنیت و ثبات منطقه ما را نابود خواهد کرد و عواقب اقتصادی، سیاسی و اجتماعی وخیمی به دنبال خواهد داشت.» به نظر می آید که حجم فشارهای خارجی موجود بر ایران، اگر نسبت به همه دوره‌های بعد از انقلاب، بی‌نظیر نباشد، ولی کم‌نظیر است. این شرایط قابل مقایسه با شرایط قبل از حمله به عراق در سال ۲۰۰۳ است. چرا در این شرایط قرار گرفته‌ایم؟ دشمنی دشمنان با ایران، امر پنهانی نیست، ولی سکان هدایت سیاست خارجی در اختیار ماست. این سخن معروف است که ایران با آمریکا گلاویز شده است و بقیه از آمریکا، بهره‌برداری اقتصادی می‌کنند. غرب، همیشه به دنبال منافع اقتصادی خود است و هیچ‌گاه، دموکراسی را شرط ارتباط با کشورها قرار نداده است. با همه کشورهای خلیج فارس ارتباط دارد؛ همان‌طور که با کشورهای اروپایی ارتباط دارد. هم با مصر حسنی مبارک، بهترین رابطه را داشت، هم ارتباط با مصر محمد مرسی را حفظ کرد و هم ارتباط با مصر سیسی را دارد. مهم این است که ما چگونه این ارتباط را تنظیم می‌کنیم. رسیدن به این نقطه، بی‌ارتباط با شرایط داخل نیست. متاسفانه، سیاست‌هایی که منجر به یک‌دست‌سازی قوا و در نتیجه عدم مشارکت مردم در انتخابات‌های اخیر شد، شرایطی را به‌وجود آورده است که به هر دلیلی، می‌تواند اعتراضاتی را پدید آورد که در مدت بیش از چهارماه گذشته، کم و بیش ادامه داشته است. از تابستان ۱۴۰۰، به دلایل مختلف از جمله کم‌آبی خوزستان در تابستان ۱۴۰۰، کم‌آبی زاینده‌رود در زمستان ۱۴۰۰، اعتراضات به گرانی و سپس متروپل در بهار ۱۴۰۱، ناشی از نارضایتی‌های عمومی، اعتراضات گسترده به طور مکرر برای روزها و حتی هفته‌های متعدد در شهرهای مختلف، به وقوع پیوسته است. به این ترتیب، همان‌طور که عباس عبدی، در یک توییت نوشته است مشکل اساسی در داخل کشور است. اگر مجلس، منتخب اکثریت مردم می‌بود و نمایندگان می‌توانستند فریاد رسای مردم باشند و اگر دولت منتخب انتخاباتی با اکثریت مردم می‌بود، اولا که شرایط به این جا نمی‌رسید، ثانیا قدرت‌های خارجی نمی‌توانستند این گونه، فشار بیاورند.