آذر، ماه دانشگاه‌هاست!

آذر، برای دانشگاه‌ها و بویژه برای دانشگاه‌های مستقر در استان‌های گرمسیری، ماه خنک شدن هوا، حضور با نشاط دانشجویان و فاصله داشتن با فصل امتحانات است. شانزدهم و بیست و هفتم آذر، به ترتیب روز دانشجو و روز وحدت حوزه و دانشگاه است. هفته پژوهش و فناوری نیز در همین ماه، حال و هوای دیگری به دانشگاه‌ها می‌دهد! به رغم آنکه در سال‌های اخیر کوشش شده است تا روز دانشجو، سمت و سوی خاصی به خود بگیرد و از ماهیت فرهنگی_ دانشجویی دور شود ولی با این وجود، این روز مناسبتی برای با نشاط و شکوفا شدن دوباره ی مجامع دانشجویی در راستای لباس عمل پوشاندن به رسالت آنان است.
روز وحدت حوزه و دانشگاه متاسفانه نزدیک به دو دهه است که از سکه افتاده و گویی اهداف آن پر و پیمان، به دست آمده است و از این رو، رونق چندانی ندارد و حتا حوزویان با بی عملی از کنار آن می‌گذرند. این در حالی است که به باور اینجانب، ظرفیت این روز همچنان نیازمند روزآمدی و برداشت‌های نو از آن به سود ایران و جامعه ایرانی است. ما در حرکت رو به جلو، همچنان به داشته‌‌های فرهنگی و علمی خویش نیازمندیم و این دو مرکز علمی و پژوهشی، تنها پایگاه و آغوشی است که بالاخره باید به آن پناه ببریم.
نیک روشن است و بر کسی پوشیده نیست که دانشگاه‌ها و نظام آموزش عالی ایران و همچنین حوزه‌‌های علمیه به دور از کاستی و نواقص نیستند و هر کدام به نوعی باید خویش را با نیازهای واقعی جامعه ایران منطبق کنند‌. با این وجود، این کاستی‌ها و نواقص مجوزی برای منزوی یا کنار زدن و یا بی حاصل تلقی کردن آنها نیست. امروزه بخش قابل توجهی از ثروت علمی و معنوی ما در دانشگاه‌ها و حوزه‌‌های علمیه ذخیره شده است. این ثروت، باید متناسب با گذر زمان و نیازهای نو، خود را روزآمد و فایده رسان کنند‌. در همین راستاست که مهرورزی و بزرگداشت اعضای هیئت علمی دانشگاه برجسته می‌شود. کوشش‌‌های استادان و مدرسان پیشکسوت و جوان دانشگاه‌ها باید پاس داشته شود و جایگاه و منزلت آنان نباید مورد تعرض و ناسپاسی قرار گیرد.
محدود کردن و ایجاد موانع و مشکل که می‌تواند موجب دغدغه خاطر و پریشانی روح و روان آنان شود، هیچ دستاوردی جز دلسرد و ناامید کردن آنان در پی ندارد. دانشگاهیان ناامید بی گمان نمی‌توانند برای جامعه و دانشجویان امیدآفرینی کنند و مسئولیت اجتماعی خویش را به انجام برسانند! آذر ماه، ماه نواندیشی و نوسازی و بازسازی در نگاه و برداشت و زاویه دید نسبت به دانشگاه‌ها و مجموعه حوزویان است. پیوند این دو مرکز، به معنای همکاری برای نجات ایران اسلامی و رساندن کاروان به منزل مقصود است. گفت و گو و هم‌اندیشی در دانشگاه بی گمان می‌تواند روح حاکم بر جامعه را تلطیف و مهربانانه بسازد. از رهگذر کنار هم نشستن و بهره‌جویی از انتقادها و پیشنهادها و تجدیدنظرهاست که بالاخره راه برون رفت از مشکلات ساخته یا کشف می‌شود.