دوربین‌ها را روی همه زوم کنید!

صلاح‌الدین هرسنی- هر دم از این باغ بَری می‌رسد.! یک روز نصب دوربین‌های چینی در معابر برای اجرای طرح حجاب و عفاف تا کاشفان حجاب شناسایی و جریمه شوند و امروز پای برقراری سامانه برای واپایش سبک زندگی مردم به میان آمده است، از اینکه نظام و حاکمیت بداند مردم چه می‌خورند؟ چه می-پوشند؟رفیق و دوست‌شان کیست؟ با کی می‌گردند و بیرون می‌روند؟ خودروی آنها ایرانی است یا چینی و یا متعلق به کیاها یا شرکت‌های ژاپنی؟ گوشی دست‌شان اپل است یا اندروید؟ مسافرت‌شان با خودروی شخصی است یا هواپیما و محتملا قطار؟ خانه آنها چند متری است؟رنگ پرده خانه آنها چه رنگی است؟مبل خانه و میز غذا خواری آنها چند نفره است؟ سرویس بهداشتی شان فرنگی است یا ایرانی؟ مبلغ فیش حقوقی آنها چه میزان است؟ چقدر در آمد دارند و چه میزان مالیات می-دهند؟ اینکه سبک زندگی مرم لاکچری است و یا طبیعی و معمولی؟ مشکل اخلاقی و رابطه خارج از خانواده دارند یا ندارند؟ و از منظر شرعی اینکه آیا نماز می-خوانند و روزه می‌گیرند؟ و فرایض واجب و مستحبات را انجام می‌دهند؟ دروغ می‌گویند و یا آنکه صادق و راستگو هستند؟ و اگر خدای ناکرده فرایض دینی اعم از واجب یا مستحبات را انجام ندهند به واسطه نهادهای فرهنگ ایرانی- اسلامی و برای راهیابی به بهشت اجباری، به راه راست هدایت شوند.
در نگاه نخست به نظر می رسد که اقدام به برقراری سامانه واپایش سبک زندگی مردم بیشتر مزاح و شوخی باشد، چون همگان می‌دانند که ورود حاکمیت در این قضیه به معنای ورود به حیطه و حریم خصوصی خواهد بود و حیطه خصوصی چارچوب و الزاماتی دارد که هیچ کس حاضر به عمومی کردن آن نیست و اجازه نمی‌دهد که از زوایای پنهان آن پرده بر داشته شود. در سطح دیگر،کارویژه دولت نظارت بر حیطه عمومی و ارتقای سطح زندگی بر اساس شاخص‌های توسعه انسانی است. بنابراین اگر عزم دولت در این امر جدی باشد، به مثابه نقض حریم خصوصی است و ممکن است با روندهای جاری پای مسائلی چون تفکیک جنسیتی خیابان‌ها پیش آید و یا برنامه‌ای جهت تنظیم منوهای خاص غذاهای شبانه و روزانه در آینده بر مردم تحمیل شود . اینکه مثلا روز شنبه ناهار همه مردم باید قیمه و شام‌شان نیز اشکنه باشد. چنین اقدام فقط منطبق با استالینیزه و ژدانفویسم کردن کشور و سبک حکمرانی به روش کیم جونگ- اون یا همان (دولت پادگانی) در کره شمالی منطبق است.
با همه نقدها و مخالفت‌هایی که بابت این دستور کار  به دست‌اندرکاران وارد است، اما با این همه این اقدام خالی از لطف نیست و همراه با فوایدی خواهد بود. برای نمونه دولت و دست اندرکاران به واسطه واپایش از سبک زندگی متوجه خواهند شد که نیمی از جمعیت 80 میلیونی مردم ایران به زیر خط فقر سقوط کرده اند. تورم، بیکاری، اعتیاد،طلاق، خودکشی، تن فروشی، افسردگی، نامیدی از آینده و حسرت برای یک زندگی معمولی رشد سرطانی پیدا کرده است. بیشتر ثروت کشور در دست 4 درصدی‌هاست. خانه‌دار شدن برای بعضی‌ها آرزو و رویا شده و شاید عمر برخی افراد جامعه برای خانه‌دار شدن قد ندهد. همین دوربین‌ها نشان می‌دهند که گوشت عملا از سفره‌های مردم حذف شده، سفره مردم ساعت به ساعت کوچک‌تر شده و مردم در قیمت نان، سیب زمینی و پیازشان مانده‌اند.
در سطحی دیگر اگر اقدام دولت جدی باشد، لطف دیگرش آن‌است که لنز این دوربین‌ها روی سبک زندگی مسئولان وآقا‌زادها‌یشان می تنظیم شود. در واقع اگر لنز این دوربین‌ها بر سبک زندگی این قشر جامعه تنظیم شود،آیا آنها از چنین اقدامی راضی خواهند بود؟ مثلا آیا راضی خواهند بود که روزی این دوربین‌ها از سبک زندگی فلان آقازاده و فلان مسئول منحرفی که عهده‌دار امر فرهنگ و ارشاد در فلان شهری است، پرده‌برداری کند؟ آیا مسئولان راضی به فاش شدن مواردی پون «سیمسونی گیت» و «اوقاف‌گیت» و دیگر مسائل نامعلوم و نامکشوف و نمایش فسادها، اختلاس‌ها، پولشویی‌ها و رانت‌جویی‌ها راضی خواهند شد؟ اگر این دوربین در پرده‌برداری از سبگ زندگی مسئولان، چیزهای دیگری به افکار عمومی بگویند، در آن صورت این مسئولان چه جوابی دارند و چه چیزی را و با چه جراتی آن را می‌خواهند به مردم بگویند؟ امید است که لنز این دوربین ها فقط سبک زندگی مردم عادی جامعه را هدف قرار ندهد و سبک زندگی 4 درصدی ها،آقازاده‌ها،خانم‌زاده‌ها، صاحبان ژن‌های خوب را نیز واپایش و رصد نمایند.