غلامحسین یوسفی، ادیب و مصحح شیفته معارف ایران

غلامحسین یوسفی در بهمن ۱۳۰۶ خورشیدی در مشهد به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در همان شهر به پایان برد و از سال ۱۳۲۵ برای تحصیل در دوره لیسانس زبان و ادبیات فارسی به تهران رفت. در سال ۱۳۲۸ تا ۱۳۳۰ در دوره دکتری در دانشگاه تهران به تحصیل ادامه داد و از سال ۱۳۲۹ مشغو ل تدریس در دبیرستان‌های مشهد شد و همزمان دوره لیسانس حقوق قضایی و سیاسی دانشکده حقوق دانشگاه تهران را هم گذراند. با تأسیس دانشکده ادبیات در دانشگاه فردوسی مشهد از سال ۱۳۳۴ تدریس دروس تاریخ ادبیات را در این دانشکده آغاز کرد. علاوه بر تدریس، تصدی تربیت معلم خراسان را نیز به عهده داشتند و پس از انتصاب به دانشیاری زبان و ادبیات فارسی در سال 1335-1336 به دانشگاه مشهد منتقل شدند. وی در سال 1342 به رتبه استادی نائل شد. دکتر غلامحسین یوسفی تا مهرماه ۱۳۵۸ در دانشگاه فردوسی مشهد در دوره‌های لیسانس و فوق لیسانس و دکتری ادبیات تدریس کرد. در سال ۱۳۵۸ از این دانشگاه بازنشسته شد. او همزمان به تحقیق و پژوهش در حوزه‌های گوناگون ادامه داد و به این منظور سفرهای مطالعاتی به کشورهای مختلف از جمله فرانسه، انگلستان (1342 تا 1343) و آمریکا(1351 تا 1352) انجام داد. تصحیح متون یکی از زمینه‌های مورد علاقه دکتر یوسفی بود که در این مسیر کارهای ماندگاری از او در دست است. ابومسلم سردار خراسان، دیداری با اهل قلم، کاغذ زر، تحقیق درباره سعدی و شیوه‌های نقد ادبی از جمله آثار تصنیفی و ترجمه‌ای دکتر یوسفی است. کارشناسان و استادانی چون بهاءالدین خرمشاهی، علی قُرشی، محمد عظیمی و محمدمهدی ناصح در این برنامه، درباره‌ی استاد غلامحسین یوسفی و آثارش توضیحاتی داده‌اند. او خاطره‌ای از دوره‌ی دبستانش تعریف می‌‌کند و می‌‌گوید:«چهل و چند سال پیش با گلستان سعدی آشنا شدم. این کتاب نفیس را از مدرسه جایزه گرفتم. اما معلمان نمی‌دانستند که این کتاب تا چه حد می‌‌تواند بر من تاثیرگذار باشد. گلستان تا امروز برای من رفیقی صمیمی است. هم اکنون که کتاب روبروی من گشوده شده است با خطی کودکانه بر آن نوشته است: این کتاب متعلق به غلامحسین یوسفی است.» دکتر ایرج افشار در باب مقام علمی علامه غلامحسین یوسفی می‌‌گوید:«او دانشمندی بی‌تکلّف، بی‌تکبّر، مشوّق علم و شیفته‌ی معارف ایرانی و مقام انسانیت است که این ویژگی‌ها کمتر در یک شخص جمع می‌‌شوند.»