روزی که فوتبال محور وحدت ملی شد

ظهر سرد پاییزی هشتم آذر ۱۳۷۶خورشیدی فوتبال روی خوش خود را به ایرانیان نشان داد تا همه ایران را به شادی وادار کند؛ لحظه‌ای که به قول فرانس پرس «کره زمین یک لحظه سبک‌تر شد، چون ۶۰میلیون ایرانی به هوا پریدند» چرا که دنیا به احترام ایران بلند شد، کلاه از سر برداشت و برای مردانی که عرق و غیرت و تعصب را در زمین به نتیجه رساندند، کف زد. تیم ملی فوتبال ایران برای صعود به جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه در مرحله پلی‌آف مقابل تیم ملی فوتبال استرالیا قرار گرفته بود. دیدار رفت در یکم آذر ۱۳۷۶خورشیدی به میزبانی ایران و در ورزشگاه آزادی برگزار شد که این بازی با تساوی یک بر یک به پایان رسید و بازی برگشت می‌بایست در ملبورن برگزار می شد.استرالیا تیمی قدر قدرتی محسوب می‌شد و هشت بازیکن آنها در فوتبال انگلیس توپ می‌زدند و مربی آن‌ها یعنی «تری ونبلز» سرمربی سرشناس انگلیسی که با تیم ملی انگلیس به نیمه‌نهایی جام ملت‌های اروپا رسیده بود و سابقه هدایت تاتنهام و بارسلونا را داشت. با چنین شرایطی مقابل ایران قرار گرفته بود که تنها به یک تساوی صفر بر صفر نیاز داشت اما ونبلز قبل از بازی گفت: «فکر می‌کنم برای برد باید بازی کنیم حتی اگر که صفر – صفر هم بشود مطمئن هستم خوشحال می‌شویم اما ما می‌دانیم که بازی کردن برای مساوی خیلی خطرناک است» و والدیر بادو ویرا هدایت ایران را برعهده داشت و موظف بود تا سه دیدار تیم ملی ایران در مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۸ را مربی‌گری کند.با همه اینها در هوای ۱۵درجه بالای صفر ملبورن، ساندرو پل، سوت آغاز مسابقه را به صدا درآورد و با شروع بازی به نظر می‌آمد که بازیکنان استرالیا به لحاظ فیزیکی و روانی در اوج خودشان قرار دارند. در ۶۰ثانیه ابتدایی بازی، استرالیا دو فرصت گلزنی را از دست داد و تا دقیقه چهار استرالیا حداقل می بایست سه گل به ایران می‌زد، اما موقعیت‌ها پشت سر هم خراب می شدند. استرالیا به دروازه ایران هجوم می‌آورد تا در اول کار بتواند نبض بازی را در دست بگیرد، اما روحیه‌ای که به ملی‌پوشان تزریق شده بود، نگذاشت ایران در دقایق اول تسلیم استرالیا شود. وقتی از روحیه صحبت می‌کنیم، یعنی مهار توپ با یک دست توسط احمدرضا عابدزاده که در حضور ۸۰ هزار تماشاگر استرالیایی با خنده و آرامش خود به عنوان کاپیتان تیم، دلگرمی فوق‌العاده‌ای به هم‌تیمی‌هایش می‌داد. قفل دروازه ایران در دقیقه ۳۲ شکسته شد و «هری کیول» مهاجم جوان آن روزهای استرالیا، توانست دروازه ایران را باز کند و استرالیا را یک بر صفر پیش بیندازد. ایران در ادامه به قول جواد خیابانی چیزی برای از دست دادن نداشت و باید تمام توان خود را برای بازگشت به بازی ارایه می‌کرد اما تلاش ایران در نیمه اول بی‌ثمر بود تا ایران در ۴۵دقیقه اول بازی یک بر صفر بازنده به رختکن برود. در نیمه دوم دروازه تیم‌ملی زودتر از تصور باز شد و «آئورلیو ویدمار» سه دقیقه پس از شروع نیمه دوم، گل دوم استرالیا را به ثمر رساند تا همه چیز به نفع استرالیا باشد. ورق هنگامی برگشت که تکه‌های از هم پاشیده پازل روحی ایران را «پیتر هور» جیمی جامپ استرالیایی که بارها در روند مسابقات مختلف اخلال ایجاد کرده بود، به هم چسباند. او وارد زمین شد و تور دروازه ایران را پاره کرد تا این کارش برای ایران خوش‌یمن باشد. ما هیچ چیز غیرممکن نبود. تمام ناممکن‌ها به وقوع پیوست، آن هم جایی که هیچکس فکرش را نمی‌کرد. تیم ایران در زمین باید کار می‌کرد و روی زمین به دروازه حریف یورش می‌برد. ورود ابراهیم تهامی به بازی برای ایران خوش یمن بود و چند ثانیه بعد خداداد عزیزی با تمام توانش به محوطه جریمه استرالیا حمله کرد و تا آنجایی که ممکن بود، توپ را به سمت دروازه برد و در نهایت کریم باقری که در بازی رفت غایب بود، گل اول ایران را به ثمر رساند.گل اول زده شده بود و بازیکنان ایران روحیه ای دوچندان داشتند، جواد خیابانی گفت: «زدن گل دوم آب سردی است بر پیکر تماشاگران حاضر در ورزشگاه.» تا اینکه بالاخره این آب سرد ریخته شد. به این صورت که «مارک بوسنیچ» دروازه بان استرالیا شروع مجدد خود را انجام داد و کریم باقری با ضربه سر توپ را به نیمه زمین استرالیا روانه کرد. آنجا علی دایی منتظر بود که توپ را تصاحب کند. او پاس گلی داد که هیچ وقت فراموش نمی‌شود. غزال تیزپای آسیا در موقعیت تک به تک با دروازه‌بان قرار گرفت و او را مقهور خود کرد تا با گل دوم ایران، تیمی که حتی خوش‌بین‌ترین کارشناس‌ها هم به صعودش امیدی نداشتند، در راه صعود به جام جهانی قرار بگیرد.( خلاصه‌ای از گزارش ایرنا)