نشانه‌های بهبودی کجاست؟

این روزها بیشترین صحبتی که در خانواده‌ها و فضاهای عمومی میان همه ردوبدل می‌شود حرف از چگونگی ادامه زندگی با این شرایط گرانی و تورم روزانه و بی‌دروپیکر است. دغدغه‌ای که به نگرانی اصلی و محوری مردم تبدیل‌شده است و به‌ناچار درگیر آن شده‌اند. یعنی نمی‌شود بی‌خیال این افکار شد و گفت حالا به این موضوع فکر نکنیم یا تا فرصتی دیگر به آن بپردازیم چرا که از خانه که بیرون بروی باید با این موضوع در هر شرایط مواجه شوی. حتی اگر برای ادامه حیات به غاری هم برویم باید برای زنده ماندن حداقل هفته‌ای یک‌بار به نزدیک‌ترین آبادی بیاییم و خرید کنیم و برگردیم. با هر نوع خوش‌بینی و نهایت کم‌خرجی هم بخواهیم حساب کنیم باید بپذیریم که امکان این‌که بتوان این‌گونه ادامه داد به حداقل رسیده است. فشاری که این روزها به اغلب مردم برای تأمین مایحتاج روزانه آن‌ها می‌آید بیش‌ازحد توان باشد و به‌نوعی می‌توان گفت برای خیلی‌ها تجربه‌ای جدید است که شیوه درست برخورد با آن را نمی‌دانند؛ و در واقع شیوه‌ای نمی‌تواند وجود داشته باشد مگر کمتر خوردن و مصرف کمتر تا جایی که امیدوار بود فقط بتوان از پس هزینه‌های مسکن و دوا و درمان برآمد و زنده ماند تا شاید فرجی بشود. این اما بستگی به نحوه نگاه به امید هر فرد دارد که چگونه باید در این شرایط امید داشت. اگر هم مردم شیوه‌ای برای کنار آمدن با مشکلات اساسی در این روزها پیدا کنند باید به هر طریقی بخشی از برنامه‌های روزانه زندگی خود را حذف کنند تا بتوانند اندکی از فکر کردن به این موارد کم کنند. پس درهرصورت نمی‌شود مثل گذشته زندگی کرد و مدام باید ترفندی تازه‌ای ریخت که از بحران‌های گریبانگیرمان خلاص شویم؛ هر چند به نظر می‌رسد این مورد هم دیگر برای زندگی کردن و زنده ماندن جواب نمی‌دهد. زندگی در شرایط بحرانی برخلاف نظر مسئولان نمی‌تواند هیچ کمکی به مردمی کند که ناچارند هزینه‌های کمرشکن را با درآمدهای ناچیز بپردازند. وعده‌ووعیدها و دل‌خوش کردن به آینده هم با وضعیتی که در آن هستیم به‌هیچ‌وجه جور درنمی‌آید و مردم بلاتکلیف را نگران و مضطرب آینده خودشان و فرزندانشان می‌کند. نمی‌شود وضع معمول این روزها با انواع گرانی و خبرهای بد و ویران‌کننده همراه باشد اما نوید آینده خوب و رو به بهبودی را داد! نشانه‌های این بهبودی کجاست تا به آن‌ها چنگ بزنیم و خود را بالا بکشیم؟