کشف مکانیسمی که قاتل تومورهای سرطانی است

پژوهشگران آمریکایی و هلندی در بررسی مشترکی،مکانیسمی را کشف کرده‌اند که سلول‌های ایمنی بدن را برای از بین بردن تومورهای سرطانی تحریک می‌کند. پژوهشگران طی دهه گذشته، گام‌های قابل‌توجهی را برای توسعه و اجرای روش‌های ایمنی‌درمانی سرطان برداشته‌اند که از سیستم ایمنی بدن برای درمان بیماری استفاده می‌کند. باوجوداین، درمان‌ها برای همه افراد یا همه انواع سرطان کارآمد نیستند. دشواری در درک این‌که بدن دقیقاً چگونه واکنش ایمنی ضد سرطان را ایجاد می‌کند، پیشرفت به‌سوی مؤثر کردن درمان در سطح جهانی را کند کرده است.پژوهشگران دانشگاه شیکاگو در آمریکا و دانشگاه آمستردام در هلند، بینش‌هایی را در مورد روند واکنش ایمنی ضد سرطان ارائه داده‌اند و گام مهمی در این زمینه برداشته‌اند. واکنش ایمنی موردنظر آن‌ها، تحریک سلول‌هایT بود.پژوهش‌های پیشین نشان داده‌اند که یک مکانیسم واحد، مسئول تحریک سلول‌هایT برای شناسایی سلول‌های سرطانی و حمله به آن‌ها است. این پژوهش جدید نشان می‌دهد که یک مکانیسم دوم موسوم به MHC-1 نیز در تحریک واکنش سلول‌هایT مؤثر است.«جاستین کلاین» استادیار پزشکی دانشگاه شیکاگو و از پژوهشگران این پروژه گفت:نکته مهم این است که ما مسیری کاملاً منحصربه‌فرد را شناسایی کرده‌ایم که به‌واسطه آن، تومورها و سیستم ایمنی با یکدیگر صحبت می‌کنند. دانستن این‌که چنین مسیری وجود دارد، ممکن است پیامدهایی برای نحوه تفکر ما در مورد طراحی واکسن یا پیش‌بینی این‌که کدام آنتی‌ژن تومور ممکن است بهترین گزینه برای هدف قرار دادن باشد، به همراه بیاورد.«کلاین» و گروهش، نقش سلول‌های دندریتیک را در واکنش ایمنی سرطان موردبررسی قرار دادند. این سلول‌ها، سیستم ایمنی را نسبت به حضور آنتی‌ژن‌ها، سموم و سایر مواد خارجی در بدن آگاه می‌کنند و به تحریک سلول‌هاT می‌پردازند.فرضیه پژوهشگران این بود که نمایش متقابل آنتی‌ژن، مکانیسم انحصاری مورداستفاده سلول‌های دندریتیک برای صحبت کردن با سلول‌هایT است. نمایش متقاطع زمانی رخ می‌دهد که یک سلول دندریتیک، یک سلول سرطانی را می‌خورد و سپس آنچه را که خورده است، نشان می‌دهد تا سلول‌هایT بتوانند ببینند که آیا آنتی‌ژنی وجود دارد یا خیر.مکانیسمی که «کلاین» و گروهش شناسایی کردند، به سلول‌های دندریتیک نیاز دارد تا خود را با مولکول‌های سلول تومور بپوشانند و سلول‌هایT را در مورد بیماری آگاه کنند.پژوهشگران با یک مشاهده غیرمنتظره در آزمایشگاه، به وجود این مکانیسم دوم پی بردند.«کلاین» گفت:اکتشاف ابتدایی زمانی اتفاق افتاد که یک مولکول خاص MHC سطح یک را از رده‌های سلولی تومور موش حذف کردیم و متوجه شدیم که واکنش ایمنی در برابر آن به‌طور قابل‌توجهی تحت تأثیر قرار گرفت.این موضوع به ما نشان داد یک مکانیسم دوم نیز وجود دارد و ما تصمیم گرفتیم که آن را بیشتر بررسی کنیم.پژوهشگران برای انجام دادن این کار،سلول‌های دندریتیک را در موش‌ها ازنظر ژنتیکی مهندسی کردند تا بیان مولکول‌هایMHC-1 را که وظیفه اصلی آن نمایش آنتی‌ژن‌های مرتبط با تومور است، سرکوب کنند.سپس آن‌ها یکی از دو نوع تومور سرطانی را به موش‌ها تزریق کردند.نوع اول،ملانوم بود که دارای سطوح بسیار پایینی ازمولکول‌هایMHC-1 است. نوع دوم، لوسمی بود که سطوح بسیار بالایی از این مولکول‌ها را دارد.پژوهشگران پس از تزریق، به بررسی حضور مولکول‌هایMHC-1 روی سلول‌های دندریتیک پرداختند و دریافتند که سلول‌ها مولکول‌ها را گرفته‌اند یا خودشان را با آن‌ها پوشانده‌اند.علاوه بر این، آن‌ها کشف کردند که سلول‌های دندریتیک موش‌های مبتلابه لوسمی، مقادیر قابل‌توجهی از مولکول را نشان می‌دهند.این در حالی بود که موش‌های مبتلابه ملانوم، مقدار کمتری از این مولکول را نشان دادند.«کلاین» گفت: موضوع مهم این بود که مقدارMHC-1 در سلول‌های دندریتیک بر اساس نوع تومور، متفاوت است. این موضوع نشان می‌دهد که این مسیر ممکن است در تومورهای سرطانی با سطوح بالای مولکول‌هایMHC-1 اهمیت بیشتری داشته باشد و در تومورهایی که سطوح پایینی از این مولکول دارند، اهمیت کمتری داشته باشد.