دیدن ارسباران دیگر لذت‌بخش نیست

حیات طبیعی ایران در خطر است؛ ولی گویا کسی آن را جدی نمی‌گیرد. هرچند خبرهای مختلفی از آتش‌سوزی جنگل‌ها و خشکسالی منتشر می‌شود، اما گوش‌شنوایی برای آن نیست. تصمیمگیران از همه‌چیز سخن می‌گویند، اما کسی نمی‌گوید که جان ایران در خطر است و برای حفظ این جان چه برنامه‌‌ای دارند. 
جنگل‌های بلوط هرسال با آتش‌سوزی‌های مختلف از بین می‌رود. این خبر شوم هرچند وقت یک بار تکرار می‌شود، اما هیچ اتفاق خاصی رخ نمی‌دهد و همچنان آتش‌سوزی‌ها ادامه دارد. این بی‌توجهی نشان از آن دارد که احتمالا تصمیم‌گیران امروز ایران تصور می‌کنند سوختن جنگل شاید بد باشد، اما نه آنقدر که آن را در اولویت همه تصمیمات و برنامه‌ریزی‌ها قرار دهند. ماجرا فقط به زاگرس هم محدود نمی‌شود. جنگل‌های زیبای هیرکانی و ارسباران نیز اوضاع خوبی ندارند. به تازگی سفری به جنگل‌های ارسباران داشتم، ولی به جای لذت بردن، بیشتر غم و غصه‌‌ای برایم اضافه شد. نگاهی به تصاویر ده سال گذشته این مناطق زیبا نشان می‌دهد که در این سال‌ها چقدر از تعداد درختان انبوه این منطقه کم شده است. 
ویلاسازی به‌شدت گسترش یافته و مناطقی که قبلا جنگل بوده حالا جای خود را یا به زمین‌های زراعی داده یا ساختمان‌های سیمانی از دل زمین سبز شده‌اند. در صحبت با برخی از دلسوزان طبیعت منطقه متوجه شدم که برخی از آتش‌سوزی‌های این سال‌های ارسباران به صورت عمدی از سوی سودجویانی رخ داده که بتوانند به این ترتیب زمین‌های خود را گسترش دهند. در صورت بازدید از این منطقه به راحتی می‌توانید تشخیص دهید که درختان از روی دامنه تپه‌ها در حال محو شدن هستند و منطقه جنگلی کم‌کم فقط به ارتفاعات و دره‌ها محدود می‌شود.
 اگر هم در داخل جنگل پیاده‌روی کنید می‌بینید که جای جای این جنگل زیبا را زباله‌ها پر کرده‌اند. اما صحنه دردآورد درختان شکسته شده هستند. به راحتی قابل تشخیص است که این درختان به تازگی بریده شده‌اند. بخش زیادی از آن‌ها را قاچاقچیان چوب و بخشی از آن‌ها را هم مردمی قطع می‌کنند که می‌خواهند ساعتی را در جنگل کنار آتش بگذرانند. همین‌ها باعث شده تا تماشای ارسباران دیگر خیلی لذت‌بخش نباشد؛ چرا که گویا خشکسالی امسال هم به این جنگل رسیده و بخش‌هایی از درختان جنگل ارسباران خشک شده‌اند. مسلم است که جان ایران و این طبیعت بکر فراموش شده و برای حفظ آن هیچ تلاشی نمی‌شود.