وقتی رای دادن قربانی اسیدپاشی جنجالی می‌شود

«مرضیه ابراهیمی» از قربانیان اسیدپاشی اصفهان با انتشار عکسی در صفحه شخصی‌اش خبر از رای دادن خود داد. این حرکت بازتاب زیادی در شبکه‌های اجتماعی داشت و طبق معمول دو گروه مخالف و موافق با ارائه استدلال‌هایی رای دادن او را نکوهش یا تشویق کردند. به گونه‌‌ای که برخی از مخالفان رای دادن با شدید‌‌‌ترین الفاظ درباره او قضاوت کردند و برخی نیز همدلانه با او همراهی کردند. مرضیه ابراهیمی، یکی از زنان اصفهانی است که در مهر سال ۹۳ قربانی اسیدپاشی شد. او در این باره گفته است: ‌‌‌«واقعیت این است که من بعد از این کار هیچ امنیتی احساس نمی‌کنم؛ چه در خیابان، چه در کوچه‌های خلوت و چه خیابان‌های شلوغ و چه در ماشین شخصی با شیشه‌های بالا یا پایین. در این شش سال اخلاق خاصی پیدا کردم و حتی به این فکرمی‌کنم که نمی‌خواهم فرزندی به دنیا بیاورم؛ چراکه اینجا جای امنی برای فرزند من نیست. می‌خواهم بگویم اگر می‌خواستند رعب و وحشت در دل من و بقیه به وجود بیاورند، به شدت موفق بودند‌‌‌». 
اگر بپذیریم که هر انسانی با توجه به شناخت و تحلیل خودش و با توجه به شرایط موجود جامعه دست به انتخاب یک عمل می‌زند؛ باید قبول کتیم که هیچکس نمی‌تواند در این مورد به خصوص به جای کسی تصمیم بگیرد؛ آن هم به جای کسی که اثر جنایتی اینگونه را با خود حمل می‌کند و نیز هیچکس به اندازه خود او درد و رنج ناشی از این اقدام بیرحمانه را تحمل نکرده است. سخن گفتن و بحث در مورد تصمیم فردی کسی که از قضا قربانی برخی تندروی‌های موجود است شاید نیاز یک جامعه پویا باشد، اما قضاوت و یکجانبه‌نگری و به جای کسی موضع گرفتن به هیچ وجه نمی‌تواند کمکی به او کند. مرضیه ابراهیمی با وجود اتفاقی که برایش افتاده خودش را در عرصه اجتماع و صحنه‌های گوناگون نشان می‌دهد و توانسته به هر نحوی صدای این قربانیان باشد. او با این رفتار بی‌شک هر بار به عاملان این جنایت اعلام می‌کند که در کار خود موفق نبودند و به رغم مدعیان، زندگی با همه پیشامدهایش ادامه دارد.