ورزشگاه رفتن زنان؛ اولویت یا مطالبه؟

ابراهیم رئیسی نامزد ریاست جمهوری چند روز پیش در واکنش به خواست و مطالبه زنان برای ورود به ورزشگاه‌ها، نه تنها آن را یک تبعیض جنسبتی ندانست بلکه حتی آن را اولویت زنان به حساب نیاورد و گفت:«ورزشگاه رفتن، اولویت زنان نیست، مشکلات معیشتی اولویت زنان است.»
 در حالی رئیسی خود را قائل به اولویت‌بندی مسائل زنان دانسته که زنان کشور فقط یک گروه با یک طیف فکری یا همگی متعلق به یک طبقه اجتماعی خاص نیستند که نیازها و اولویت‌های مشابهی داشته باشند. براى حد‌‌‌‌‌ود‌‌‌‌‌ چهل میلیون زن ایرانى، د‌‌‌‌‌ه‌‌‌ها و حتی صدها مسئله مطرح است که نمى‌توان گفت کد‌‌‌‌‌امیک از د‌‌‌‌‌یگرى مهم‌تر است و کدام بر دیگری اولویت دارد.
یدیهی است ورزشگاه رفتن زنان شاید مطالبه تمام زنان جامعه نباشد، ولی قطعا مطالبه یک بخش از جامعه است، پس این دلیل نمی‌شود چون این موضوع مطالبه تمام زنان نیست، پس به طور کلی باید کنار گذاشته شود.  از سویی دیگر خواست و مطالبه ورزشگاه رفتن زنان یک مطالبه «برابری خواهانه» است و زنان حق دارند در شرایطی مشابه، امتیازی برابر با مردهای جامعه را طلب کنند. لازم به ذکر است تبعیض و نابرابرى علیه هر د‌‌‌‌‌و جنس مورد‌‌‌‌‌ انتقاد‌‌‌‌‌ است و  بدون تردید حذف نابرابری‌‌ها می‌تواند در شکل‌گیری یک جامعه سالم تاثیرگذار باشد. رئیسی با مطرح کردن دوگانه معیشت و ورزشگاه رفتن، اولویت زنان را معیشت دانسته است. موضوعی که دغدغه و اولویت همه جامعه است و زن و مرد نمی‌شناسد و حتی شاید بتوان ادعا کرد مردها نسبت به زنان بیشتر از مشکلات معیشتی متاثر می‌شوند و دغدغه آن را دارند، چرا ‌که معمولا مردها – به‌خاطر نقش تاریخی نان‌آور خانواده بودن - نسبت به زنان مواجهه بیشتر و مستقیم‌تری با مشکلات معیشتی دارند و قاعدتا اولویت این موضوع برای آنان بیشتر است. با فهم اولویت داشتن مشکلات معیشتی برای مردان نیز، براساس منطق رئیسی، باید مردان را هم از رفتن به ورزشگاه محروم کرد، چرا که مشکلات معیشتی اولویت مردها نیز هست. لازم به توضیح است موضوع معیشت و مشکلات معیشتی زن و مرد نمی‌شناسد و در صورت بروز وجود این مشکل در کشور، تمام جامعه درگیر آن می‌شوند و اختصاص آن به یک جنس نقض بدیهیات و گفتاری به غایت سطحی‌نگرانه و عامیانه است.  فارغ از مسائل مطرح شده، موضوع ورود زنان به ورزشگاه‌ها یک مسئله فرهنگی است که با یک حکم یا دستور می‌توان آن را حل کرد، اما موضوع معیشت که نه فقط زنان که تمام مردم ایران درگیر آن هستند، یک موضوع اقتصادی است که بهبودی آن منوط به تغییرات بنیادی در خیلی از ارکان‌‌ها، ساختارها و زیرساخت‌‌هاست. همچنین این موضوع پروسه‌ای زمان‌بر است. ناگفته پیداست موضوع ورزشگاه رفتن زنان با معیشت دو مقوله جداگانه است که حتی نمی‌توان آنان را به هم ربط داد یا از آنان قیاس گرفت. البته از یک منظر می‌توان گفت سخنان رئیسی در رابطه با اولویت نبودن ورزشگاه رفتن زنان بیراه نیست، ورود زنان به ورزشگاه‌‌ها اولویت نیست، بلکه یک حق ابتدایی و طبیعی است. حقی است که می‌توان در کنار مطالبات دیگر آن را مطرح کرد، اما نمی‌توان از این خواست و تبعیض جنسیتی چشم‌پوشی کرد.