بریتانیا و فرانسه در دو سوی الاکلنگ سیاسی

در بریتانیا، دوره هرج و مرج سیاسی که با رفراندوم برگزیت در سال 2016 آغاز شد، ممکن است سرانجام به پایان رسیده باشد. اما در فرانسه، دوره طولانی بی‌ثباتی سیاسی احتمالاً تازه شروع شده است.
به گزارش اکوایران، بریتانیا و فرانسه در دو طرف یک الاکلنگ سیاسی نشسته‌اند. سه روز پس از اینکه بریتانیا یک دولت عملگرا و میانه‌رو را با اکثریت عظیم انتخاب کرد، فرانسه به سمت افراط رفت. انتخابات روز یکشنبه به یک پارلمان بلاتکلیف ختم شد که هم راست افراطی و هم چپ افراطی در آن قدرت گرفتند.
به نوشته فایننشال تایمز، آسودگی از اینکه حزب راست افراطی اجتماع ملی در دور دوم بدتر از حد انتظار عمل کرد، نمی‌تواند این واقعیت را پنهان کند که جای پای میانه‌روها در سیاست فرانسه در حال کوچک شدن است - و به همراه آن اقتدار رئیس جمهور، امانوئل ماکرون. آرامش لندن در شب انتخابات هفته گذشته به شدت با فضای داغ پاریس در شامگاه یکشنبه در تضاد بود.
مایه تاسف است که چرخه سیاسی فرانسه و بریتانیا تا این حد ناهماهنگ هستند. با وجود رقابت غریزی آن‌ها، همکاری دو کشور با یکدیگر بسیار منطقی است. آن‌ها همسایه و دوستان دموکراتیک با جمعیت مشابه هستند. هر دو آن‌ها برخی از نمادهایی از جایگاه ابرقدرتی مانند سلاح‌های هسته‌ای و عضویت دائمی در شورای امنیت سازمان ملل را دارند، در حالی که دیگر قدرت اقتصادی کافی برای حضور در این جایگاه را ندارند.
هم فرانسه و هم بریتانیا تلاش کرده‌اند نقشی پیشرو در تلاش‌های بین المللی برای مقابله با تغییرات آب و هوایی ایفا کنند. هر دو کشور تهدید روسیه ولادیمیر پوتین را بسیار جدی می‌گیرند و حامیان قوی اوکراین هستند. در دهه‌های اخیر، فرانسه و بریتانیا همچنین دو قدرت نظامی پیشرو اروپا بوده‌اند - اگرچه با گذشت زمان، تسلیح مجدد آلمان ممکن است این را تغییر دهد.
اما توانایی بریتانیا برای اعمال نفوذ واقعی بر آینده اروپا به دلیل برگزیت مختل شده است، تصمیمی که بریتانیا را خارج از ساختارهای کلیدی سیاسی اروپا قرار داده و میراثی از بی‌اعتمادی و خرابی‌های نهادی را به جا گذاشته است. در غیاب بریتانیا، ماکرون از فرصت استفاده کرد و یک چشم انداز بلندپروازانه برای آینده اروپا ترسیم کرد. اما اکنون احتمالاً توانایی رئیس‌جمهور فرانسه برای ادعای رهبری فکری اروپا از بین خواهد رفت، در کنار دستور کار سیاسی او در داخل.با این حال، چالش‌های بین‌المللی که بریتانیا، فرانسه و اروپا با آن مواجه هستند، احتمالاً در سال آینده شدت بیشتری خواهند گرفت. جنگ اوکراین در حال حاضر به بن‌بست رسیده است و نگرانی در مورد موفقیت احتمالی روسیه در حال افزایش است. دوره دوم ریاست جمهوری ترامپ خطرات آشکاری را برای اتحاد ناتو و سیستم تجاری بین المللی به همراه خواهد داشت. این به نوبه خود، رفاه و امنیت آینده اروپا را به خطر می‌اندازد.در تئوری، پاسخ آشکار به این تهدیدات مشترک، همکاری نزدیک‌تر فرانسه و بریتانیا با یکدیگر و فشار برای همکاری بیشتر اروپا برای کاهش آسیب‌پذیری این قاره در برابر دنیایی خطرناک‌تر است.در واقعیت اما، تغییرات اخیر در سیاست فرانسه و بریتانیا، این نوع همکاری را بسیار سخت‌تر خواهد کرد. اگر سیاست خارجی فرانسه شروع به حرکت به سمت اولویت‌های افراطی کند، تضاد آشکاری با دیدگاه‌های دولت جدید استارمر در بریتانیا ایجاد می‌شود. هر دو چپ افراطی و راست افراطی فرانسه، در مقایسه با ماکرون یا استارمر نسبت به روسیه پوتین بسیار همدل‌تر هستند.
گرایش دولت جدید به اروپا
جهان‌گرایی سبز استارمر به وضوح با سیاست‌های فعلی ائتلاف حاکم آلمان که توسط سوسیال دموکرات‌های اولاف شولتز رهبری می‌شود، هماهنگ است. و در واقع، دیوید لامی، وزیر خارجه جدید بریتانیا، در دومین روز انتصاب خود، به برلین سفر کرد و در آنجا با تشریفاتی از او پذیرایی شد که معمولاً مختص وزرای امور خارجه فرانسه است.استارمر و لامی به طور غریزی طرفداران اروپا هستند که باید با این واقعیت کنار بیایند که بریتانیا دیگر عضو اتحادیه اروپا نیست – اقدامی که دولت کارگر متعهد شده است که آن را لغو نکند. در عوض، هدف آن‌ها مذاکره درباره یک پیمان امنیتی جدید با اتحادیه اروپا است، اما تعریفی گسترده از «امنیت»، که به طور بالقوه شامل طیف گسترده‌ای از موضوعات مانند انرژی، آب و هوا و مواد معدنی حیاتی می‌شود. این به نوبه خود، ممکن است به ابزاری تبدیل شود که از طریق آن درها برای همکاری بیشتر با اتحادیه اروپا در همه زمینه‌ها باز شود - بدون دست زدن به موضوعات حساس (و حیاتی) عضویت بریتانیا در بازار واحد اتحادیه اروپا یا اتحادیه گمرکی.ایده‌های حزب کارگر برای همکاری نزدیک‌تر اتحادیه اروپا و بریتانیا در طول سفرهای لامی به آلمان، لهستان و سوئد مورد استقبال گرم قرار گرفت. اما ماهیت واکنش فرانسه به پیشنهاد حزب کارگر برای یک پیمان امنیتی جدید حیاتی است. در طول مذاکرات طولانی‌مدت برگزیت، دولت فرانسه بخش مهمی از مقاومت در برابر هرگونه تلاش بریتانیا برای «دست‌چین کردن» جذاب‌ترین عناصر عضویت در اتحادیه اروپا و در عین حال اجتناب از تعهدات آن بود.
متأسفانه، فرانسه در شرف درگیر شدن با خود است و ممکن است ماه‌ها طول بکشد تا دولتی داشته باشد که قادر به ارائه پاسخی منسجم به سؤالات اروپایی باشد. این یک مشکل، نه تنها برای بریتانیا، بلکه برای کل اتحادیه اروپا خواهد بود.انتخابات فرانسه همچنین پیامی جذاب در مورد انتخابات ریاست جمهوری آمریکا ارسال می‌کند: به نظرسنجی‌ها اعتماد نکنید. همه نظرسنجی‌های معتبر به ظهور جناح راست افراطی به عنوان بزرگترین بلوک در پارلمان فرانسه اشاره می‌کردند. در نهایت، حزب اجتماع ملی مارین لوپن سوم شد. شاید پیشتازی پایدار هر چند نزدیک دونالد ترامپ در نظرسنجی‌ها نیز، کمتر از آنچه به نظر می‌رسد قابل اعتماد باشد؟