جمهوریت یعنی سیاست مردم‌بنیان

در کنگره انجمن اسلامی مدرسین دانشگاه‌ها  که پنج شنبه، ۲۵ آبان در کانون توحید تهران برگزار شد، آقای دکتر ظریف، در یک سخنرانی اعلام کردند که سیاست خارجی باید مردم بنیان باشد. ایشان بیان کردند که «باید هدف سیاست خارجی هم همین مردم باشد. بهبود وضعیت، بالارفتن اعتبار، آبرومندی، سربلندی، افتخار و عزت مردم باید از همین سیاست خارجی سرچشمه بگیرد.» «اگر ۷۳ درصد از مردم در انتخابات سال ۹۲ شرکت نمی کردند، نمی توانستیم در برابر شش قدرت جهانی بایستیم و برجام که کماکان فکرمی‌‌کنم یک پیروزی برای ملت ایران بود، چون همان روایت امنیتی سازی ایران را نابود کرد.»
در حقیقت، هر کشور در صحنه سیاست خارجی، زمانی حرفی برای گفتن دارد که متکی به مردم باشد. حتی اگر قدرت بزرگ نظامی باشند ولی متکی به مردم نباشد، نمی‌تواند در صحنه سیاست جهانی، موثر باشند. به طور اساسی‌تر باید گفت نه تنها سیاست خارجی، که سیاست داخلی در حوزه‌های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی نیز باید مردم بنیان باشد. اصولا جمهوریتی که یکی از آرمان‌های انقلاب بود و نظام بر پایه آن شکل گرفته است بر اساس مردم بنیان کردن سیاست است.
اگر در قانون اساسی، برای اقلیت‌های دینی، کرسی نمایندگی مجلس در نظر گرفته شده است بدان معناست که هر تفکر و عقیده‌ای که در کل کشور، دارای چند ده هزار هوادار است، حق مشارکت در سیاست را دارد. قطعا حذف کسانی که می‌‌توانند در انتخابات ریاست جمهوری اسلامی، رای میلیون‌ها  نفر را داشته باشند، یا در انتخابات مجلس، رای صدها هزار نفر را داشته باشند، مخالف روح قانون اساسی و آرمان‌های انقلاب است. اسلامیتی که پایه دیگر تشکیل جمهوری اسلامی است، اسلام سازگار با جمهوریت است. اسلامیتی که ناقض جمهوریت باشد، نمی‌تواند در اشتراک بین اسلامیت و جمهوریت و تشکیل جمهوری اسلامی، نقش داشته باشد. برای مردم نهادکردن سیاست، مجلس و دولت، باید منتخب واقعی مردم و پاسخگو به مردم باشند. رئیس جمهور و در نتیجه خود دولت، دومین مقام اجرایی کشور است و پاسخگوی اجرای قانون اساسی در کشور است. اگر شخصی بنا دارد ارادت خود را به رهبری نشان دهد، نباید سخنانی معارض با قانون اساسی بر زبان بیاورد. برای مردم بنیان کردن سیاست، دولت و مجلس، باید منتخب واقعی مردم باشند. احزاب و رسانه‌ها  باید به طور واقعی در عرصه سیاست، نقش آفرین باشند. سیاست‌ها ی حاکم باید برآیند خرد جمعی جامعه باشد. متاسفانه مدت‌هاست که احزاب واقعی، امکان نقش آفرینی ندارند. موقعی که احزاب واقعی، نقش آفرین نیستند و مردم نمی‌توانند نمایندگان واقعی خود را انتخاب کنند، طبیعی است که میل به مشارکت در انتخابات کاهش می‌‌یابد، مانند آن چه در انتخابات ۹۸ و ۱۴۰۰ شاهد بودیم.