مهاجرت؛ یا خودآگاهی تاریخی-وجودی!؟

غفلت از بصیرت‌های فلسفی تظاهرات گونه‌گونی در پی دارد؛ فقدان چشم‌اندازهای انتولوژیک گاه ممکن است در لباس سرسپردگی به ایدئولوژی های رنگاورنگ ظاهر شود؛ گاه حتی ممکن است خود را با انواع سنخ‌های خشونت طلبی و مرگ اندیشی به نمایش بگذارد؛ این تغافل گاه با تشدید میل به مهاجرت همراه است؛ گاه با میدان دادن به تراوشات ذهنی در مقام یک نظریه‌پرداز/خواب گذار؛ لیکن آنچه حقیقت دارد این است که برای یک ملتِ فاقد خودآگاهی وجودی نه خودکشی؛ نه مهاجرت؛ نه انقلاب؛ نه ذوق ورزی‌های آکادمیک هیچ‌کدام کارساز نخواهد بود؛ تنها دانش رهایی‌بخش نیل به بصیرت‌های فلسفی و انتولوژیک در سایه خودآگاهی تاریخی-وجودی است؛ نمی‌توان مثل رمال‌ها و شیادها بلانسبت اهل نظر دغدغه‌مند انسان‌های دردمند و گرفتار را به وقوع معجزه دلخوش ساخت؛ یا مثل این مجلات زرد وعده موفقیت‌های زودهنگام مثل یک شبه میلیاردر شدن به جماعت بخت برگشته و مصیبت زده داد.
 تنها تلخی حقیقت دارویی هست که می‌تواند که کارگر افتد. باید در مقام نظریه‌پردازی به نیروهای اجتماعی تاریخی بالفعل حاضر در صحنه تحولات و حاملان و عاملان تغییرات و البته به توان بالقوه ایشان به طرز واقع بینانه‌ای نگریسته شود تا بیان ما مصداق وعده سر خرمن نباشد.
 باید با گوشت و پوست و استخوان درد توسعه‌نیافتگی تاریخی را چشید؛ زن بودن؛ خاورمیانه‌ای بودن؛ زیستن در یک جامعه پساانقلابی؛ گذشتن از سنگلاخ های جنگ‌ها و ترورها و ...؛ عبور از کوره راه‌های نظامات فشل آکادمیک و بروکراتیک و ... . به صرف گفتن و شنیدن معنا نمی شود؛ ایران پیش از اسلام؛ ایران دوره‌ اسلامی؛ ایران عصر تجدد و ...اکنون در ما حضور دارند؛ خودآگاهی تاریخی-وجودی ما را به امکانات و محدودیتهای مان آگاه می کند؛ ما را از چنگ فرافکنی های قشری‌اندیشانه رها می کند؛ اجازه می‌دهد خود را بسنجیم، وزن علما و اهل تفکر و سرمایه‌های خویش را دریابیم؛ گشاده دستانه میراث اهل فکر و فلسفه خویش را به یک سو ننهیم؛ ببینیم عامل بقای قوم تاریخی ما در این سرزمين چه بوده است؛ از خرد ایرانی و میراث فرهنگی مفاخر و مشاهیر خویش توشه برگیریم؛ از تاریخ درس بگیریم؛ تا محکوم به تکرار آن نشویم.