“وفاق‌ملی” و الزام‌های آن
علی کرد (فعال سیاسی)
۱- صفحه اول

۲- سیاست

۳- اقتصاد

۴- جامعه
۵- ویژه شهرستان
۶- فرهنگ و هنر
۷- ورزش
۸- صفحه آخر

2490
جهت اشتراک در روزنامه همدلی ایمیل خود را ثبت فرمائید


وزیر پیشین راه و شهر سازی تحلیل کرد

شعارهای توخالی «تورم» می‌زاید

همدلی| وزیر راه و شهرسازی در دولت هفتم و هشتم می‌گوید: در کشوری که 50 سال تورم دورقمی در آن دیده می‌شود، فقر و رکود اقتصادی به عنوان دستاوردهای این تورم بلندمدت، هر فعالیتی را به بن‌بست می‌رسانند ازجمله مسکن.
«علی عبدالعلی‌زاده» در گفت‌وگو با جماران گفت: افزایش قیمت‌ها چه در بازار مسکن و چه در بازارهای دیگر از تورم تاثیر می‌پذیرند. در حال‌حاضر مسکن به قیمتی رسیده که تقریباً می‌توان گفت از دسترس 70 تا 80درصد مردم خارج است. مسکن گران‌ترین کالایی است که هر شهروندی برای خود تهیه می‌کند. هم برای کسی که در آلونک نشسته و هم برای کسی که در کاخ‌ها و ویلاهای گران‌قیمت سکونت دارد، مسکن گران‌ترین کالاست و برای خریدن گران‌ترین کالا باید درآمد مناسبی داشت که بتوان آن را تهیه کرد.
وی افزود: سال 76 بانک مسکن 3.5 تا پنج میلیون تومان وام برای هر واحد مسکونی ارائه می‌داد که تقریباً این میزان حدود 20درصد قیمت یک واحد مسکونی در آن سال‌ها بود. در حال حاضر با 700 تا 800 میلیون تومان وام هم اصلا نمی‌شود خانه مناسبی خرید.
دولت‌ها زاینده تورم
عبدالعلی‌زاده در ادامه با انتقاد از سیاست‌های دولت‌ها گفت: مقصر اصلی تورم، حکومت‌ها هستند چرا که عامل اصلی تورم، خلق پول است؛ پولی که پشتوانه ندارد. دولت وقتی کسری بودجه دارد به جای اینکه دنبال روش‌های سخت برود و خود را به زحمت بیندازد و با هزینه کمتر برای جامعه کسری بودجه خود را پر کند مثل فروش اوراق مشارکت و قرضه ملی و از این قبیل مسائل، دستگاه چاپ اسکناس خریدند و راحت‌ترین کار را کردند و بانک مرکزی برای آنها پول چاپ کرد. هزینه‌های خود را انجام می‌دهند و به فکر مردم نیستند. این دزدی از جیب مردم است که برای پوشش هزینه‌های دولت است. این بخش عمده نقدینگی بدون پشتوانه برای جامعه است.
وی ادامه داد: بخش دوم، خلق پول توسط بانک‌هاست. بانک‌ها در حال حاضر خلق پول‌های سنگین‌تری می‌کنند و بانک مرکزی هم وظیفه خود را در قبال بانک‌ها نمی‌تواند انجام دهد.
شعارهای توخالی مدعیان کنترل تورم
وزیر پیشین راه و شهرسازی ادامه داد: هر کسی با وعده کنترل تورم رئیس جمهور می‌شود خود عامل افزایش تورم می‌شود چون بلد نیست تورم را کنترل کند. آخرین رئیس جمهور یعنی آقای رئیسی در زمان تبلیغات گفت حدود 6 هزار صفحه برنامه دارم که تاکنون 6 صفحه برنامه هم ندیدیم. تازه می‌گویند برنامه‌ای برای تورم و مهار آن تهیه کنیم. متاسفانه در این دو سال خود دولت عامل تورم بیشتر بود. نکته دیگر این است که حاکمیت هیچ برنامه‌ای برای اداره کشور در حال تحریم ندارد. یک عده‌ای در بازار و عده‌ای در جامعه به عنوان دلالان تحریم وضع خوبی دارند و از تحریم سواستفاده می‌کنند. قیمت‌ها را بالا می‌برند و قاچاق می‌کنند و کارهایی می‌کنند که پول‌های زیادی از جامعه به جیب می‌زنند ولی بار تحریم روی دوش مردم است.
یک شعار عوامفریبانه
عبدالعلی‌زاده درباره وعده دولت سیزدهم برای ساخت چهار میلیون واحد مسکونی گفت: این بحث عوام‌فریبی بود. آقای رئیس‌جمهور حرف بدون کارشناسی و برنامه زده است. وزیر او نیز فهمید نمی‌شود و این شعار عملیاتی نیست. وزیر بعدی هم فهمید دولت نباید مسکن بسازد. دولت پول ندارد و حتی نمی‌تواند پول کارمند خود را بدهد. آقای رئیسی باید پاسخ دهد که چرا ساخت چهار میلیون مسکن را وعده داد؟ کدام کارشناسان این وعده را دادند؟ چرا وقتی وزیر دولت گفت نمی‌توان ساخت با آن برخورد نکردند؟ چرا وزیر بعدی گفت به ما ربطی ندارد، برخورد نکردند؟ متاسفانه آقایان برنامه‌ای برای اداره کشور ندارند. فکر می‌کنند کشور با شعار دادن اداره می‌شود. حاکمیت برای اداره کشور برنامه ندارد و شعار می‌دهد و 50 سال کشور را با شعار اداره کرده است.
نقش دولت و شهرداری‌ها در بحران مسکن
عبدالعلی زاده درباره مهمترین دلایلی که باعث شد بعد از سال 83 اوضاع مسکن به هم بخورد، گفت: مهم‌ترین دلیل آن نگاه دولت به شهرداری به عنوان دکان منابع مالی و انبوه‌سازی است. به نظر من، دولت و شهرداری‌ها نمی‌گذارند بازار مسکن پیشرفت داشته باشد. البته معتقدم خودزنی می‌کنند و عقل دولت‌ها و شهرداری‌ها نمی‌رسد که نفع اینها در رونق کشور است.
عبدالعلی‌زاده درباره تکلیف مجلس به بانک‌ها برای پرداخت تسهیلات مسکن هم گفت: می‌خواهند مردم را فریب دهند و مردم بگویند اینها به فکر ما و کشور هستند ولی در عمل اینطور نیست. 80 میلیون ایرانی هستیم و بیش از 20 میلیون دنبال خرید خانه نیستند ولی می‌شنوند صدها میلیون وام برای خانه می‌دهند و فکر می‌کنند خوب است ولی برای کسی که می‌خواهد بخرد این میزان هیچ است و می‌فهمند خیلی کم است. تازه اگر این وام را بدهند! مگر به چند نفر وام می‌دهند؟ آن‌قدر کاغذبازی است و آن‌قدر مدرک می‌خواهند که طرف خسته می‌شود.