خارجی

همه‌چیز از یک انشای ساده شروع شد، وقتی محمد بغل میز معلم شروع به خواندن انشایش کرد و آنجا که خواند دوست دارد به خارج برود با کلی رؤیاپردازی و در ادامه و آخر انشا هم آن را با خوشی و شیرینی تمام کرد. 
بعد از آن زنگ انشا پسوند خارجی به محمد اضافه شد و از اون روز همه او را با نام محمد خارجی صدا می‌زدند. خودش هم بدش نمی‌آمد و تازه کیف هم می‌کرد. یک‌بار از محمد خارجی پرسیدم حالا این خارج کجاست که این همه در آرزویش هستی؟ و او گفت که نمیدونم دقیق و... خارج هست دیگه و آسمونش قشنگتره و... آخرش هم گفت باید این‌قدر از اینجا دور شوم که آشناها و بقیه چند جفت کفش هم پاره کنند نتوانند به من برسند. 
اون روز خودش هم دقیقاً نمی‌دانست خارج چیه و کجاست، فقط دوست داشت از اینجایی که هست برود و این رؤیا دست از سرش برنمی‌داشت. هر روز و سالی که می‌گذشت این رؤیا پررنگ‌تر می‌شد و تا زمانی که من باهاش رفت‌وآمد داشتم در رویای رفتن به خارج غرق بود. 
سال‌ها گذشت و خاطرات به جای مانده از محمد خارجی هم مثل خیلی از خاطرات هم‌کلاسی‌ها و همسایه و هم خدمتی‌ها و عاشقی‌ها و... اومدند و رفتند. 
تا اینکه یک روز اتفاقی برادر محمد خارجی را در خیابان دیدم و سراغ برادرش را گرفتم که گفت محمد سه سال پیش رفت آمریکا و الان هم کاروبار داره و جاش راحته. 
شماره خونه را دادم و خواهش کردم که اگر محمد تماس داشت بگو به من هم با این شماره زنگ بزنه که دلم براش تنگ شده و ببینم چکار می کنه.
 فردا شب که می‌خواستم بخوابم تلفن به صدا درآمد و بعد از سلام و احوالپرسی یکی از اون طرف خط گفت الو ... الو... محمد خارجی‌ام دیگه ... و داستان رفتن و ماندنش را تعریف کرد و کلی حرف زد از زندگی در آمریکا و راجع به اینکه برای مهاجرت باید از همه خاطرات و شهر و زندگی گذشته دل بکنی و گفت که برای من خیلی کار سختی نبود چون خودم را آماده کرده بودم، اگر چه اوایل اذیت شدم اما گاهی که دلم می گیره و دوست دارم با زبان خودمون دل‌تنگی‌ها را بیان کنم نمیتونم و با بغض ادامه داد که فقط این قسمتش سخته و بعد خداحافظی کرد و منم با بعضی که محصول خوشحالی و ناراحتی هر دو بود براش آرزوی سلامتی کردم.