زندگی برای ذوالفقار عسگریان، مساوی با موسیقی بود

همدلی|  ذوالفقار عسگریان با موسیقی زیست، گواه سال‌ها زیستِ هنری این استاد فقید آثار متعدد به‌جامانده از او است و مهم‌تر از آن خلاقیت و دقتی است که در سبک نوازندگی و زندگی هنری او به‌وضوح دیده می‌شود. ذوالفقار عسگری‌پور، معروف به عسگریان یکی از استادان شهیر خراسان بزرگ به شمار می‌رود، برای او زندگی جز موسیقی چیز دیگری نبود چراکه موسیقی در خطه خراسان روایت زندگی است. بزرگی و شکوه هنر ذوالفقار بر هیچ علاقه‌مند و دوستدار موسیقی نواحی پوشیده نیست چراکه او علاوه بر نواختن دوتار، یک پژوهشگر اصیل بود و قوم به قوم به دنبال مقام‌ها و هنر بکر خطه خراسان بود. حسینعلی مردان‌شاهی هم درباره زندگی این استاد شهیر خراسانی این‌طور می‌گوید: در زندگی استاد عسگریان یک تساوی وجود داشت؛ به این معنا که برای او زندگی مساوی با موسیقی بود و تمام‌وقتش را صرف آن می‌کرد. استاد در مقابل موسیقی همچون تشنه‌ای بود که سیراب نمی‌شد و از نواختن دوتار خسته نمی‌شد. او توضیح می‌دهد: این ویژگی در تمام دوره‌های نوجوانی، جوانی، میان‌سالی و پیری در او پایدار بود. از زمانی که در کودکی دوتار را به دست گرفت و شناخت تا زمانی که توان داشت، دوتار زد و دوتار زد و دوتار زد و همین ویژگی تفاوت او با برخی از هنرمندان دیگر است. او در ادامه به تأثیری که ذوالفقار عسگریان بر فرزندانش داشت، اشاره کرد و افزود: وی نوازندگی و اهمیت دادن به موسیقی را به تمام فرزندانش آموزش داد. در واقع عسگریان با رفتار هنری خود و علاقه‌ای که به نوازندگی داشت، باعث شد تمام فرزندانش عاشق هنر موسیقی شوند و از آن لذت ببرند و بدون این‌که این مسئله را به نصیحت یا چیز دیگری تبدیل نماید، سبب شد که در فرزندانش نیز شکل بگیرد و به همین ترتیب این فرهنگ و جریان نسل به نسل ادامه خواهد داشت.
مردان‌شاهی درباره پژوهش‌های این نوازنده در اقوام مختلف بیان می‌کند: علاقه‌ای که استادعسگریان به موسیقی داشت، باعث می‌شد به‌واسطه موسیقی کارهای سختی را انجام دهد؛ مثلاً برای شنیدن موسیقی قومِ کُرد مدتی در میان آن‌ها زندگی کرد و این نکته برای موسیقی ترکمن و بلوچ نیز صدق می‌کند. او ادامه می‌دهد: او برای موسیقی با وجود شرایط سخت وقت می‌گذاشت. سال‌ها پیش که سفرها به‌سختی و بدون امکانات امروزی صورت می‌گرفت، بیشترین وقتش را صرف سفر به مناطق دیگر کرد و با رنج فراوان تعداد زیادی مقام جدید را آموخت. تمام آن‌ را پردازش کرد و از حاصل آن‌ اتفاق و جریان جدیدی ایجاد شد که همه شاهد آن هستیم. این فعال حوزه موسیقی خراسان به موضوع پرده‌بندی ساز ذوالفقار عسگریان اشاره می‌کند و می‌گوید: استاد عسکریان گوش موسیقایی بسیار عالی داشت و با توجه به اینکه برای آموختن موسیقی اقوام مختلف در میان آن‌ها زندگی می‌کرد، سعی می‌کرد آنچه را که می‌شنود، بنوازد و به همین منظور به دوتاری که مرسوم بود و هشت یا ۸.۵ پرده بود، ربع‌پرده‌ها و نیم‌پرده‌هایی اضافه کرد تا بتواند به‌خوبی پاسخگوی تفاوت لحن‌های خواننده‌های مختلف باشد. او توضیح می‌دهد: ابتدا برای نواختن بعضی از مقام‌های خوب جنوب خراسان چند نیم‌پرده به دوتار اضافه کرد و بعد با توجه به علاقه‌اش به نواختن هر دو شیوه موسیقی شمال و جنوب خراسان یکسری پرده‌ها را هم به‌منظور نواختن مقام‌های شمال خراسان اضافه کرد که محصول نهایی دوتاری شد که الان شما مشاهده می‌کنید که با پرده‌های اصلی و ربع پرده و نیم‌پرده‌ها حدود ۱۸پرده دارد و جوانان نسل جدید هم خیلی به آن علاقه‌مندند چراکه با پرده‌بندی متفاوتش قابلیت‌های بهتری را برای نواختن فراهم می‌کند.