اعتراض اصفهان و روایت‌های متفاوت

وقتی همه‌چیز از ما گرفته شود، دیگر شرم‌مان می‌آید سؤال‌هایی بپرسیم که پاسخ آن‌ها می‌تواند گرهی از کار شخصی‌مان باز کند. به تماشای ویدئوهای این چند روز تجمعات اعتراضی اخیر مردم اصفهان که می‌نشینیم، سیر به خشونت کشیدن خواست عمومی مردمی را می‌بینیم که در جای خود درست ایستاده‌اند. ممکن است از سوی بعضی گفته شود حق با دیگری است که در بالادست آب، جایی که چشمه قرار دارد، باشد؛ اما مگر وقتی همه‌چیز دارد به‌راحتی از بین می‌رود، می‌شود حق را تقسیم کرد. دراین‌بین آنچه مشخص است گوش ندادن به هشدارهایی بود که در تمام این سال‌ها متخصصان داده‌اند؛ آن سوءمدیریتی که به بحران ختم می‌شود. بااین‌همه آنچه اهمیت دارد، فکر کردن و حرف زدن در مورد مسئله‌ای است که نیاز به بازنگری دارد. چگونه است در ابتدا که همه‌چیز مسالمت‌آمیز برگزار شد آن‌همه تصویر و فیلم در صداوسیما پخش می‌شود و بعدتر که به خشونت کشیده شد، روایتی یک‌سویه به مردم نشان داده می‌شود. چرا اغلب مردم نسبت به قول و قرارهای مراجع رسمی بی‌اعتماد می‌شوند یا آن‌طور که مرتب به ما نشان می‌دهند کسی به هشدارها و تأکیدهای چندباره فرماندهان نیروی انتظامی توجهی ندارد؟ چگونه می‌توان ذهنیتی درست به افکار عمومی برای اقناع آن‌ها داد که اعتماد ازدست‌رفته آن‌ها جلب شود؟ در تمام اعتراضات صورت گرفته در سال‌های اخیر، رسانه‌های فارسی‌زبان برون‌مرزی، گوی سبقت را در پخش، تحلیل و نقد ساختاری- محتوایی بحران‌های منتج به اعتراض خیابانی، از رسانه‌های داخلی ربوده‌اند. تازه بعد از چندی رسانه مرجع که صداوسیما باشد به تکاپو می‌افتد بلکه بتواند نظر واحد مراجع رسمی را منتشر کند. غیرازاین موارد این پرسش همیشه مطرح که «چرا مخاطب صداوسیما هرساله دارد کم و کمتر می‌شود؟» دوباره خودش را نشان می‌دهد! با همه وجود اما روایت‌های متفاوت‌تری به‌طور مرتب در شبکه‌های اجتماعی فیلتر شده، که از قضا اکثریت مسئولان نیز حضور دارند، منتشر می‌شود و این نکته را گوشزد می‌کند که دیگر انحصاری وجود ندارد اگرچه از قدرت و شبکه‌های وسیع و گوناگون برخوردار باشی.