آن هشت دقیقه اضافه

حالا که «ساندروپل» هم بر اثر ویروس کرونا درگذشته است شاید پرداختن به آن هشت دقیقه وقت اضافه بازی با استرالیا خاطره بدی را از او در اذهان تداعی کند و این هدف این نوشته نیست؛ اما هر چه باشد آن هشت دقیقه عجیب و کش‌دار تا ابد برای فوتبال ما به یادگار مانده است و گریزی از آن نیست. در فوتبال امروز با اعلام داور وسط به داور چهارم وقت اضافه با تابلو نشان داده می‌شود اما در آن زمان هر چه بود در ذهن ساندروپل می‌گذشت و او که سابقه داوری فینال جام جهانی۹۴ و چند فینال معتبر دیگر را داشت باید تصمیم می‌گرفت کی بازی به پایان برسد. اگرچه بهانه اصلی گرفتن آن‌همه وقت اضافه این بود که بعد از گل دوم استرالیا جیمی جامپ مشهورشان تور دروازه عابدزاده را پاره کرد اما آن هشت دقیقه سنگین و جان‌فرسا هرلحظه‌اش برای همه ایرانیان پر از فشار و نگرانی بود. در روزهایی که شرایط اجتماعی کشور نسبت به این روزها از نشاط و پویایی خیلی بیشتری برخوردار بود سوت پایان بازی تاریخی چنان فضایی را ایجاد کرد که در تاریخ کشورمان به یاد خواهد ماند. دست‌های داور که وسط زمین را نشان داد، حمید استیلی که با انتظار و خستگی در چهره‌اش در نزدیکی او، وسط زمین قرار داشت ساندروپل را گریان و با شوق در آغوش گرفت و علی دایی هم دستی به سروصورتش کشید تا مقدمه‌ای باشد بر انواع شادی‌های بازیکنان و کادر فنی و ایرانیان حاضر در ورزشگاه و لحظاتی بعد در جای‌جای ایران. مردم یکپارچه به خیابان‌ها آمدند و تا پاسی از شب هر چه در دل و ذهنشان بود انجام دادند و خسته و شادان به خانه‌ها برگشتند و هر یک برای خود خاطره‌ای از آن روز و شب درست کردند. آن هشت دقیقه شاید در آن روزها برای اوقات تلف‌شده یک بازی چندان معمول نبود و برای ما که رسیدن به جام‌جهانی آرزویی شده بود، نامعمول‌تر. داور اما هر چه بازی را کش داد و شاید منتظر بود که میزبان گل پیروزی را بزند راه به‌جایی نبرد و فکر کرد همین‌طور که پیش می‌رود شاید نیم ساعت هم بگذرد و استرالیا کاری از پیش نبرد پس به‌ناچار بازی را ادامه نداد. آن هشت دقیقه سرسام‌آور مطمئناً جان خیلی‌ها را به لب رسانده اما باعث شد شور و شوق ملی بعد از سوت پایان بازی صدچندان شود و لذت شادی و پای‌کوبی‌های خانگی و خیابانی بیشتر از آنی بشود که انتظارش را داشتیم.